– I alle dagar, er det deg?

– Ja, eg har vore heime og rydda i huset til mor mi.

Det var berre så vidt eg såg at det var deg, Sverre Kvinen. Det måtte vere år og dag sidan sist.

– Eg var tilfeldigvis i området, og tenkte berre å seie hei, sa du.

– Kan du ikkje komme inn ein tur, sa eg.

Du hadde blitt eldre i andletet, og litt kraftigare, men hadde framleis mykje hår over heile hovudet, i motsetnad til meg.

Eg kom til å tenke på Ågot med ein gong, ho som du gifta deg med, folk snakkar om at ho har blitt så aktiv på Finn.

Sjølv om eg sa at det ikkje var naudsynt, tok du av deg skoa.

– Me har slått ut veggen og fått nytt kjøken, sa eg og viste deg rundt i heile fyrste etasje, så gjekk me opp trappa og kikka inn i dei nye soveromma til ungane.

Du masa om ein gong du såg snurten av meg på ein flyplass, og prøvde å rekne ut kor lenge det kunne vere sidan sist du var her. Minst 10 år, meinte du. Eg var usikker, det kunne vere meir òg. 15, kanskje. Du hadde ikkje tid til å setje deg til, og beheldt jakka på. Det tok deg altså 10–15 år før du kom innom for å fortelje at du ikkje kunne vere så lenge.

Etter eit lite kvarter takka du for deg, og på den tida snakka me nesten berre om kor lenge sidan sist det var, og at tida gjekk ifrå deg, for du skulle rekke så mykje anna. Eg ville snakke om alt me gjorde saman før, men du måtte gå, du skulle køyre heile den lange vegen heim i eitt strekk. Kaffi ville du ikkje ha, ikkje kjeks eller frukt heller.

Nei vel, tenkte eg. Så sparar eg kjeksen og frukta og kaffien til nokon andre.

Du fortalde at du enno er gift med Ågot. Ho som gjekk i parallellklassen vår og var ein slik mønsterelev som alt kom lett til. Ingen forstod noko den gongen du og ho blei eit par. Eg forstår det ikkje enno, men hugsar fyrste gongen du kom dragande med ho ein laurdag me skulle spele kort og sjå film. Ho låg i fanget ditt og smatta heile kvelden. Eg kjende deg ikkje att, og dei kvikke kommentarane dine var bytte ut med noko heilt anna.

Det er både trist og litt godt at me ikkje har hatt noko med kvarandre å gjere alle desse åra, og skal eg vere ærleg, kan me legge mykje av skulda på Ågot. Etter at ho troppa opp, blei alt mykje vanskelegare. Eg tviler dessutan på at eg og kona hadde takla for mykje samvær med deg og ho.

Eg hadde lyst å spørje deg om du var klar over at ho sel allslags krimskrams på Finn for småsummar, men kom aldri så langt. Serviettar, pyntegjenstandar, kosedyr, hudprodukt, brukte sko. 5 kroner, 10 kroner, 30 kroner, berre ein haug med skrot.

Eg har aldri teke kontakt og sagt til deg kva eg synest om Ågot. Berre til andre. Fleire gonger har eg sagt rett til dei kva eg synest om ho.

I det du gjekk ut, sa du at me skulle ha møtst for lenge sidan, eg nikka og sa at «ja, det er for gale».

Og så lova eg halvvegs å besøke deg i løpet av året, om eg var på dine trakter. Det glapp berre ut av meg.

Så køyrde du av garde, og eg veit ikkje kva du trur om meg.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.