– Er det tanta mi du fortel om, spør ein.

Eg svarer ikkje, lèt det berre henge i lufta. Eg driv jo med desse forteljingane heile tida. Men folk har ikkje noko med kor eg har det frå, eller om det er noko eg har opplevd sjølv. Samtidig prøver eg å ikkje vere uhøfleg.

Det hender eg svarer med eit lurt smil. Eller så lirer eg berre ut av meg det fyrste som dett meg inn, same kva det er. Skifter tema for å komme vidare, eller peikar på eit eller anna i nærleiken, til dømes det gamle huset ved elva som ingen har teke vare på, og som det no truleg er for seint å redde. Eg fortel at han som budde der, er død for lenge sidan, men at alle tinga hans er der enno.

Eg peikar på huset og seier ikkje noko meir. Sjølv om tak og vegger kan kollapse kva tid som helst og det er farleg å gå inn i, hender det at folk tek turen bort for å sjå nærmare på huset med eigne auge. Eg håpar at dei skal bli verande der borte ved huset. Men som regel går det ikkje lenge før dei er tilbake og byrjar å mase.

– Det må vere tanta mi du fortel om. Eller er det mor mi du tenkjer på?

– Ingen av dei, svarer eg, berre for å seie noko.

– Eg veit det nok, seier ei anna som er der, og som eg aldri har sett før.

– Det trur eg ikkje du veit, svarer eg.

Det er berre noko eg tenkte på då eg sette meg i bilen ein dag og køyrde av garde utan mål og meining. Eg køyrde heile dagen og heile ettermiddagen, gjennom fleire kommunar. Då kvelden kom, køyrde eg litt til, men før det blei mørkt, fann eg eit hotell. Eg liker ikkje å køyre i mørket, då spør eg om nokon andre kan vere så greie å køyre. Særleg når det regnar eller snør, eg blir trøytt i auga av dropar og snøfiller som dansar i lyset føre bilen. Men eg var åleine, og heldigvis hadde hotellet eit ledig rom, så det var flaks, elles måtte eg ha sove i bilen, og det er noko eg prøver å unngå. Eg søv dårleg i bilar, blir sitjande og vri meg og prøve alle slags stillingar. Om eg til slutt er så heldig å sovne, er det med hovudet på skakke i ein unaturleg vinkel, og så vaknar eg av lydane utanfor fleire gonger i løpet av natta og lurer på kor eg er. Når morgonen kjem, er nakken stiv, og eg lovar meg sjølv at det må bli slutt på å sove i bilar.

– Det er jo far min du fortel om, seier ein.

– Akkurat som å høyre naboen, seier ein annan.

– Det er dikting, alt saman, lyg eg. Ned til minste detalj: namna på folka, samtalane, bilane, husa, fargane, landskapet og vêret. Eg trekkjer frå og legg til akkurat som det passar meg.

No har det komme fleire folk, men dei er ikkje nøgde med svaret og seier eg må slutte å tulle.

For meg er det som om alt skjer for fyrste gong. Eg veit ikkje sjølv kva som er sant, og tullar akkurat så mykje eg vil. Det beste no er kanskje uansett å la dei tru at eg er avslørt.

– Det er tanta di, seier eg. Og mor di og far din, men det er ikkje nødvendig å fortelje det til heile verda.

Frank Tønnesen