Vi møtest på ein grå dag midt i hovudstaden, Kamzy Gunaratnam og eg. Ingen av oss i bunad. Men Kamzy er praktisk og har slått opp ein paraply, eg er idiot og går utan. Trur liksom ikkje eg skal rekke å bli ordentleg våt mellom stadene eg skal. Men eg rekk det som regel alltid. Også no. Kamzy ler litt av det stakkarslege oppsynet mitt. Og då må eg også le. Og det blir litt betre. Så kjem kaffien på bordet, og alt er bra.

Så skjer eg like godt til det kroniske beinet til den ferske leiaren av Oslos 17. mai-komité:

– Så, på ein skala frå ein til ti, kor norsk er du, Kamzy?

– På ein skala frå ein til ti? Vil du rangere meg med hjelp av indo-arabiske tal? Er du ikkje klok? Lat oss seie frå naustet til garden, heller.

– Ja, du har sjølvsagt rett. Så på ein skala frå naustet til garden, då, kor norsk er du?

– Garden, seier Kamzy. – Urgarden til og med.

– Urgard, kva er det, spør eg.

– Det er det vi kallar dei eldste gardane i Noreg, seier Kamzy. – Veit du ingenting? Dei med namn som Haug og Berg og Ås. Dei er startskotet, nærast, for samfunnet vårt.

– Ja, seier eg, og eg må sjå ned før eg fattar nytt mot og held fram:

– Tromsø eller Paris?

– Kva meiner du?

– Kva føretrekker du? Tromsø eller Paris?

– Aha, nordlyset så klart. Polarmuseet, snøskutersafari. Quiz facile.

– Åge eller Bruce, spør eg.

Kamzy nikkar, ho skjønar kvar eg vil no:

– Levva livet!

– Jamie Oliver eller Ingrid Espelid?

– Det er ikkje eit spørsmål ein gong, Ingrid til kvart måltid.

– Tore Andre Flo eller Ronaldo?

– Flonaldo, sjølvsagt. «Vi har skåret i Marseilles!»

– Angela Merkel eller Gro Harlem Brundtland?

– Køddar du?

– Luciano Pavarotti eller Kirsten Flagstad?

– Kirsten heile dagen.

– Mellom bakkar og berg eller jul i Syden?

– «Lat oss rydja og byggja oss grender, og så eiga me rudningen trygt.»

Vi blir båe blanke i auga.

– Dette høyres kronisk ut, ja, seier eg.

– Ikkje sant, seier Kamzy og ser på fuglane som lettar og fuglane som landar. Dei plukkar litt mat frå bakken og vimsar elles rundt. Graset er enno grønt og trea ikkje heilt nakne. Vinteren har blitt mildare med åra. Ikkje like norsk som han brukte å vere.

– Så kva vil du ha for å bli glad, spør eg lågt.

– Ja, sei det. Ikkje noko kronisk, i alle fall. Heller noko akutt.

– Litt akutt påfyll, kan hende? Medan det ikkje like akutte regnet silar ned det kroniske vindauget?

Kamzy nikkar. Vi er akutt einige.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.