Eit forskingsprosjekt eg gjerne skulle sett, er kvifor nokre heimetreningsapparat blir brukte meir enn tre gonger. På ein marknad som inneheld uendeleg mange variantar av treningsmaskinar, er det fort gjort å gå på eit impulskjøp. I alle fall var det det før, då vi såg på TV Shop.

Ein klassikar frå 1950-åra var treningsfjøra som aktiverer bryst og armar. Fjøra er faktisk ikkje så dum, fordi ho også krev ei viss stabilisering av overkroppen. Fjøra er enno til sals, men no er ho laga av plast. Slik slepp du å sette fast brysthåra i full muskelekstensjon.

Tidleg på 2000-talet kom ein ny suksess, i alle fall på nachspiel. Nemleg ein elektrisk muskelstøytmaskin. Ein sette fast elektrodar på kroppsdelane ein ville trene, gjerne på magen, dersom det var den seljarane kalla «problemområdet».

Med elektrodane på kunne ein lene seg tilbake i sofaen. Dei elektriske støytane skulle sørge for «punktforbrenning», som ville seie at ein brende akkurat der elektrodane var plasserte. Slik skulle ein få vekk magefeittet og samtidig halde på den breie brystkassa.

Mystiske treningsmaskinar finst enno, men her gjer verda framsteg. Siste kjøp frå TV Shop er ikkje lenger samtalen rundt lunsjbordet. Treningsutstyret frå 1990-åra er gitt bort på Finn.no, for no me veit me betre. Å sitte i ro medan ein støytmaskin jobbar, blir litt som å lyfte handa etter fjernkontrollen. Skal ein ha ekte treningseffekt, må ein røre seg på ekte vis.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.