Symjetrening har lenge vore ein del av skulepensumet. Kanskje ikkje så rart, for i motsetning til algebra kan ein jo faktisk døy av ikkje å lære å symje. I normalplanen frå 1939 kan vi lese om undervisningsmetodar som tørrsymjing på land, men også om vasstilvenjing, livberging og brystsymjing i ekte vatn. Mønsterplanen som kom i 1974, hadde meir fokus på å bli trygg i vatnet, og ei stor endring nå var at jenter og gutar kunne ha symjing saman. Sjølv om læreplanane har hatt eit godt formål, har nok undervisninga vore skiftande– alt frå å tvinge elevar ut på djupna til å drage barn etter tau.

Nå handlar undervisninga enda meir om å bli trygg i vatnet, i tillegg til å kunne berge seg sjølv og medelevar. Undersøkingar viser at langt frå alle kan symje, spesielt dei som ikkje lærer det heime. Det blir skulane sitt ansvar å trø til med kompetente lærarar og nok mengdeundervisning. Med få oppvarma basseng må elevane ut i sjøen eller elva. Å lære å symje i kaldt vatn kan vere utfordrande for barn som likar seg best under den varme datavifta.

Far min tok symjeknappen, som er 200 meter utan stopp, på djupet langs berga. Alle vart tvinga uti, mens læraren slappa av på land. I Oslo opnar ikkje Sagene bad med det fyrste, så son min må kanskje gjennom same prosedyre, då truleg med ein meir skjerpa og kompetent lærar på land.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.