Når ein åtteåring har gløymt gymbagen, skal han då måtte sjå på dei andre, gjere matte eller skal han få lov til å delta i kroppsøvinga?

Åtteåringar sveittar lite, så lukt etter økta er ikkje eit tema. Gymsko er heller ikkje livsnødvendig i Tarzan-sisten.

Kvifor meiner så nokre at han ikkje kan delta? Det er symbolsk. Han skal oppdragast til hugse gymtøy, til den gongen han startar å sveitte. 

 Men blir han ikkje då også oppdregen til at det ikkje er mogleg å røre på seg utan utstyr? Skal den jamne nordmannen ut på tur, er det stor sjanse for at han tek på seg utebuksa. Sjølv på asfaltturar vandrar vaksne folk rundt med dyre, tekniske utebukser.

Det same gjeld syklistane på veg til jobb. Dei pressar seg inn i tronge sykkelbukser med padding. Dei har sykkelsko og gul jakke. Det kan verke som både gåande og syklande er redde for at dei plutseleg skal hamne i grøfta.

Godt utstyr er praktisk, problema oppstår når ein blir avhengig – når ein ikkje kan utøve aktiviteten fordi ein ikkje har dei rette skoa. Dette gjeld for vaksne og barn.

Ei anna fallgruve ved topping av utstyr er at du kan hamne i ein slags ubalanse mellom techvariantar og ferdigheitsnivå. Ingenting er verre enn å stille på fyrste langrennsøkt med det beste av det beste, les kondomdress, pulsklokke og slikt, og så kan du ikkje skøyte eingong.

Eller endå verre er det om du tek på deg ustyret feil. Eg tenker på ho som hadde dei nye leggskinna utanpå sokkane på fyrste A-lagstrening. Det gjekk som det måtte gå. 

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.