Kunst
Sporhunden sette sjølv spor
Guttorm eksperimenterte på koparplata og i trykkinga, her i 1973.
Guttorm Guttormsgaards prosjekt vart å tydeliggjera prosessar, kvalitetar og samanhengar i overgangen frå «gamle dagar» til vår teknisk-elektroniske digitale tid.
Knapt nokon 80-årsepoke har ført til så store endringar som dei menneska har opplevt i åra 1939–2019.
Vi voks opp nær kvarandre, men møttest ikkje. Guttorm i Oslo, eg i Vestre Aker, 200 meter unna. Grensa gjekk i Kirkeveien. Dessutan var halvtanna år stor aldersskilnad. Idretten tok han, til noregsmeisterskapen i handballklubben Arild. Eg fekk jazzen og Louis Armstrongs autograf på Colosseum.
Guttorm teikna bra og byrja på SHKS, Statens handverks- og kunstindustriskule, på lina for bok og reklame, på same tid som Finn Graff, Arild Nyquist, Frans Widerberg og Kristian Ystehede. Han var ein flink elev og skreiv og teikna i skuleavisa Acantus.
Den respekterte skriftlæraren Ivar Bell såg talentet til Guttorm: – Du treng meir motstand.
Institutt for Radér og Lito vart svar på spørsmål Guttorm knapt sjølv hadde formulert. Ei openberring av motstand. Stikkelen på koparplata. Trykkeprosessen. Han blømde. Han byrja likevel i reklamebyrå etter SHKS. Teikna Twist gjennom cellofan og ymse anna. I byråtida såg han nok til å hoppa av. Han hadde tent til studiar ved Kunstakademiet i København. Nærare Europa. Suksessen med debututstillinga 1963 – koparstikk, litografi, teikningar – held fram.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
