Eg skriv byrjinga på desse linene i pausen på Bolsjoj-balletten i Moskva. Eg skjønar ikkje så mykje av ballett, men eg skjønar at det gjeld å få det vanskelege til å sjå lett ut. Det kompetente russiske publikummet jublar over ein elegant liten piruett slik eg jubla over dei små opningstrekka til Carlsen tidlegare i veka.

Så godt som Carlsen spela på Isle of Man har han ikkje spela sidan … byrjinga av september, då han vann 2–0 mot russaren Drejev i 32-delsfinalen av World Cup. Men då han gjekk på ei kinesisk mine i 16-delsfinalen og vart slegen ut, melde han seg med det same til teneste i den opne turneringa på Isle of Man. Carlsen visste at han var i form, og måtte visa seg fram med ei turneringssiger i klassisk sjakk før året er omme.

Fyrste posisjon

I ei turnering med over 60 stormeistrar til start må ein vinna mange parti med svart om ein skal gå heilt til topps. Mot ein ukrainsk-amerikansk stormeister i runde 2 valde verdsmeisteren ei djerv flankeutvikling av lauparen – det sjakkspelarar kallar fianchetto – på kongefløya:

Perelshteyn – Carlsen. Kvit dominerer sentrum etter tre trekk, men tapte etter 49 trekk.

Andre posisjon

I det neste svartpartiet i runde fire møtte Carlsen usbekaren Rustam Kasimdzjanov, ein av dei største opningsekspertane i
sjakkverda. Kasimdzjanov er tidlegare vinnar av World Cup i 2004 og kan kalla seg FIDE-verdsmeister. I dag er han mest kjend som sekundanten til verdstoppen Fabiano Caruana. Carlsen spela springaren (hesten) ut alt i fyrstetrekket.

Kasimdzjanov – Carlsen. Kvit dominerer i sentrum og står klårt best etter sitt tredje trekk. Etter 72 trekk og seks timar spel heldt usbekaren remis med bonde under.

Den provoserande hesten på c6 vart snart jaga attende til stallen på b8 då kvit i trekk 4 spela bonden frå d4 til d5. Carlsen hadde tapt to tempo med svart, men spela tolmodig vidare som om ingen skade hadde skjedd.

Tredje posisjon

I det tredje svartpartiet mot den sterke ukrainske stormeisteren Pavel Eljanov leika Carlsen seg over til dronningfløya med ein uvanleg fianchetto av lauparen:

Eljanov – Carlsen. Kvit dominerer i sentrum etter sitt fjerde trekk, men tapte etter berre 29 trekk.

Sjå på dei tre diagramma éin gong til. Carlsen gjev frå seg sentrum gong på gong, med fleire aparte påfunn, men spelar resten av partiet med ein perfeksjon og eleganse ingen kan matcha. Konseptet han testa ut, var å kasta seg ut i ukjende piruettar frå fyrste trekk med tru på at ein alltid vil landa trygt same kva.

Finalenummeret

Den store finalen var det siste svartpartiet i runde 8, mot verdstrearen Fabiano Caruana. Men no var leiken borte, berre perfeksjonen var att. Carlsen spela klassisk sentrumssjakk og svarte symmetrisk med kongebonden to fram i fyrste trekk. I ei spansk opning kom Caruana med ein aggressiv ny idé i det 15. trekket, ein bonde frå g2 til g4. Carlsen byrja tenkja og vart nervøs. «Eg trur ikkje Carlsen kan overleva dette», kommenterte stormeisterkameraten Jon Ludvig Hammer.

Men Carlsen spela med ei unik kjensle for harmoni og koordinasjon i forsvaret. Han tok over initiativet og vann med eit siste laupartrekk til f4.

Caruana – Carlsen. Sluttstillinga. Kvit gav opp. Om han tek lauparen med dronninga, kjem ein springargaffel på kongen og dronninga frå h3.

Med eit slikt spel med svart kunne det ikkje enda med noko anna enn turneringssiger føre eit par eksverdsmeistrar og ei rad sterke stormeistrar. Carlsen er på ny den suverene kongen av
sjakkverda.

Atle Grønn