Stol i elva

Heilt over mot den andre breidda, i den djupe renna der laksen plar stå når vasstanden er slik han er no, kjem noko som liknar ein liten stol drivande ned elva. Det er for langt hald, så utan kikkert kan eg ikkje vere sikker. Det kan like gjerne vere eit lite nattbord eller ein krakk, det er ikkje godt å seie, eller kanskje er det litt av armlenet på ein stressless som stikk opp av vassflata. Men ein stressless hadde vel sokke til botnen? Uansett, noko er det som kjem flytande.

Vasstanden er normal, kanskje litt under, så det er ikkje flaumen som har teke stolen med seg, nokon har kasta han i elva med vilje. Nokon som har sett seg skikkeleg lei på heile stolen.

Skulle det no vise seg å vere ein stressless, er det nok ikkje håp. Om ein då ikkje kostar på han ein formue og trekkjer om ryggen, setet og armlena og gjev han full overhaling. Men då kan ein mest like godt kjøpe ny. Kanskje er det det som skjer, at dei som har kasta stolen i elva, er på veg til ein stad der ingen spør om du eigentleg treng ein ny stol, eller kor det har blitt av den gamle? Dei seier heller ingenting om at folk klarer seg fint med ein stol mindre, eller med dei stolane dei allereie har. På den staden er det om å gjere å få selt folk nye stolar, heile tida.

Kanskje slo ikkje den integrerte fotkvilaren seg ut lenger, slik han har gjort i mange år utan at det har vore noko tull. Handtaket knakk, og i den siste tida før han blei mindre og mindre brukt, måtte dei vri med ei tong for å prøve å få han til å slå seg ut. Til slutt gjekk ikkje det heller, og så stod han berre der i vegen.

Eigentleg hadde ein onkel vist litt interesse og trudde han ville ha stolen i garasjen. Det var ein altfor god stol til å kaste, i alle fall. Men onkelen var ikkje så interessert likevel, når han fekk tenkt seg om.

Dei prøvesit mange forskjellige stolar i alle slags prisklassar, men det er vanskeleg å ta eit val. Det er så mange meiningar. Ingen av stolane liknar på den gamle. Etter kvart lar folka i butikken dei vere i fred.

Medan dei grublar og studerer på alle desse nye stolane, flyt den gamle stolen vidare ned elva. Duppar opp og ned, dultar borti steinar og sviv rundt i ein straum, på veg mot havet, men på det grunne strekket før den nye brua endar ferda. Der strandar han. No kan alle som går forbi, sjå at det ligg ein stol i elva. Det er ikkje ein stressless, berre ein heilt standard lenestol. Han ser ikkje øydelagd ut. Ein fossekall set seg på det eine armlenet og sit og kikkar rundt seg litt før han stuper ned i elva att. Om det ikkje snart kjem regn, vil vasstanden søkkje endå meir dei neste dagane, og kven som helst kan vasse ut og ta stolen med seg heim.

Det er ikkje nødvendigvis slik at eigaren av stolen bur i nærleiken av elva. Kanskje er det ein eller annan tulling frå nabokommunen som er syndaren. Folk reiser langt for å bli kvitt ting dei har sett seg leie på. Snik seg av garde utan å seie ifrå til sine nærmaste kva dei eigentleg skal ut på, seint om kvelden. Ordne noko, eg skal ordne noko, seier dei.

Frank Tønnesen