1. «Harvest Home» (1976): Briten Ronnie Lane var først bassist i Small Faces, verdas beste modband, så tok han bassen med til Faces, verdsmeistrar i feel-good-rock, før han fekk nok, kjøpte ein falleferdig sauegard i Wales og begynte å laga låtar som denne. Ei melankolsk perle som visstnok vart til i blomeenga ved sida av sauebeitet etter at han og resten av bandet Slim Chance hadde vore ute og sådd byggkorn.

2. «The Poacher» (1974): Brått står eg der med vaiande gras oppetter føtene, høyrer bekken som sildrar, og ser på ein gråhåra gamling som står ved elvebreidda og fiskar. Og der nappar det i snøret! Orda og melodiane til Ronnie Lane har ei eiga evne til å pirra fantasien og ta meg med inn i historiene og stemningane som vert formidla. Verdsklasse!

3. «Debris» (1971): Dersom dette også var ei opplisting av tre favorittlåtar om forholdet mellom far og son, ville «Debris» vore sjølvskriven på lista. I denne nydelege og vare balladen hyllar han faren Stanley og reflekterer over forholdet deira gjennom eit barndomsminne frå ein tur med faren til Club Row Market i Aust-London. Reiser du dit i dag, finn du mange smale gater (lanes), men berre éi har namnet Ronnie Lane.

Ingve Lende