Svenska Akademien gav nobelprisen til Jon Fosse «för hans nyskapande dramatik och prosa som ger röst åt det osägbara». I det som ikkje kan seiast, ligg det alltid òg ei uvisse, vi taper fort retninga og går oss vill, slik Jon Fosse skildrar i dei to siste verka, Kvitleik og I svarte skogen inne. Eg les i undring og takksemd, er det likevel noko eller nokon som viser veg, «den skinande, skimrande skapnaden som lyser eit andande inkje, som no er det vi andar, frå sin kvitleik». Slik sluttar forteljinga Kvitleik, eg kjenner på ei djupare innsikt, men ikkje klårare visse.

Utan klår visse

Skumringstimen

snart er mørkeret så tett

at det må kunna gripast

og bli løfta over på den andre sida

i von om teikn og retning

sjå små fotspor i snøen

i korte lysglimt kan dei følgast

gjennom natta

men ikkje utan uro

og inga klår visse

om eit nytt morgongry

likevel eit steg om gongen

varsamt.

Frode Thorup

Kardiolog og vestlending med stor interesse for litteratur.