I Milan Kundera sin fenomenale roman Tilværelsens uutholdelige letthet, i kapitlet «Den lange marsjen», lar han ein av personane sine (Franz) ta del på ein tur til grensa mellom Thailand og Kambodsja. Vi er på slutten av 1970-talet, og her vil dei vestlege intellektuelle protestere mot Vietnam sin okkupasjon av landet som før okkupasjonen vart styrt av Pol Pot og hans kompanjongar. Mellom demonstrantane er ein tysk poet og ei amerikansk skodespelarinne. På grensa skrik dei alle ut sine skuldingar mot okkupanten, men det er heilt stille på andre sida. Dei må vende attende med uforretta sak, men då det har vore journalistar med på reisa, har både poeten og den kvinnelege skodespelaren fått den merksemda dei var ute etter. Dei ønskte å bli sett.