Kunstpop

Julia Holter:

In The Same Room

Domino/Playground

Dei der ute som av uforståelege grunnar enno ikkje har teke seg tid til å oppdage den formidable Julia Holter, får ein god sjanse no, med In The Same Room, ei utgiving som både tener fint som ein introduksjon til artisten, og som ei oppsummering av framveksten av eit nytt, sentralt popkunstnarskap.

In The Same Room er første utgiving i Documents, ein ny serie frå plateselskapet Domino, der artistane deira framfører sine eigne songar live i løpet av ein dag eller to i eit platestudio, i dette tilfellet RAK Studios i London. Med seg har Holter, som sjølv sit bak tangentane, ensemblet sitt: Corey Fogel på trommer og vokal, Dina Maccabee på bratsj og vokal, og Devin Hoff på ståbass.

In The Same Room hentar tittel frå ein song frå Ekstasis (2012), eit studioalbum Holter ikkje framfører noko frå i opptaket vi no får tilgang til. Og den første plata, Tragedy (2011), som var inspirert av eit stykke av Euripides, er representert med berre eit spor, «So Lillies», som her står fram i ei radikal nytolking.

Markant utvida
repertoar

Holter har med andre ord plassert all vekt på dei to siste verka: Loud City Song (2013), som ho har henta tre songar frå, og Have You In My Wilderness (2015), som heile sju av desse elleve spora stammar frå. Ein grunn til det er sjølvsagt at dette opptaket er gjort nokre dagar etter at Holter spelte på Green Man-festivalen i Wales i fjor – turneen henta naturleg nok hovuddelen av repertoaret frå den ferskaste utgivinga.

Då Holter vitja både Oslo og Bergen i mai 2014 fekk eg med meg den fine, noko korte konserten i sistnemnte by. Opptaket på In The Same Room, gjort vel to år seinare, ber preg av eit allereie markant utvida repertoar, og eit både tettare og friare band.

Perfekt lyd

Dei tradisjonelle konsertplatene skal ofte dokumentere ein kommunikasjon mellom artist og publikum. Det er ikkje meininga med In The Same Room, som snarare dokumenterer Holter og bandet i fri utfalding innanfor det ein må kunne kalle kontrollerte rammer, snarare enn som del av eit tett festivalprogram, anten det no føregår innandørs eller under open himmel. Då eg høyrde henne ein sein Nattjazz-kveld i Bergen kunne det tidvis vere for mykje uro i rommet for denne typen musikk.

Her er lyden perfekt og presisjonen upåklageleg, og vi kjem tett på musikken idet han vert framført. I pianoballaderiet sender Holter uunngåeleg tankane til Kate Bush, som i gripande «Betsy on the Roof», og ho trivst elles godt der grensene mellom popen, jazzen og kunstmusikken vert utydelege, i likskap med andre artistar ho kan minne om, som John Cale og Laurie Anderson. Eg ser fram til neste prosjekt med store forventningar.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.