Og Reppen går vidare
Karriere- og erkjenningskabareten har musikalsk energi, men tynt innhald.
Iren Reppen har med seg fire musikarar på scena.
Foto: Dag Jenssen
Det Norske Teatret, Scene 2
Iren Reppen:
Det e hardt å være b**ch
Regi: Nils Petter Mørland
Komponist: Svein Gundersen
Iren Reppen er ein skodespelar som no, vel tretti år etter debuten, kan smykke seg med ein ganske så mangslungen og velsett CV. Alt tidleg i karrieren fann ho ei eiga form der ho innimellom klassiske teaterroller skapte musikalske kabaretar med eigne tekster, hovudsakleg med eit kjønnspolitisk fundament.
Trilogi
Med den første kabareten i 1995, Det e hardt å være mainn, fokuserte ho på mannsrolla med kvinneblikk, og i den neste, Det er hardt å vere 2 (2004), var det samspelet mellom manns- og kvinnerolla det handla om.
No har ho på eit vis fullbyrda ein trilogi, og no fortel ho i brotstykke om å vere karrierekvinne på topplanet (ho var teatersjef på Hålogaland Teater 2009–2013), om den stendige tvilen på eiga kraft og perfeksjonisme og tvilen på om det er naudsynt å vere tøffare enn ein eigentleg er.
Reppen har alltid vore ein kraftfull sceneartist. Ho får voluminøse sceneprestasjonar til å sjå leikne og lette ut, ho kommuniserer godt med publikum utan å bli innpåsliten, og ho skriv velturnerte tekster. Ho har mogen styrke og eit barnleg smil, som er ein svært verdifull kombinasjon. Alt dette er for så vidt grunn god nok i seg sjølv til å gå og sjå henne.
Likevel – med all røynsle vi har gjennom seinare år med å sjå kjentfolk fortelje om seg sjølve i teaterframsyningar, er vi etter kvart meir og meir kresne etter originalitet og overraskingar i denne typen teater. Det synest vi nok det vantar ein del på hjå Iren Reppen denne gongen.
For lite personleg
Mange av songnummera hennar er gode, om ikkje nett med klassikarpotensial, og firemannsorkesteret er framifrå. Men viss denne dama verkeleg har jobba hardt for å finne ein posisjon å respektere seg sjølv i, burde ho våga å vere endå meir personleg. Ho tek oss aldri heilt inn i konfliktsonene sine, men smyg seg oftast unna med å setje nye skråblikk på mannen. Og det er ikkje det tittelen på framsyninga lovar. Dette skulle då handle om å vere bitch?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 2
Iren Reppen:
Det e hardt å være b**ch
Regi: Nils Petter Mørland
Komponist: Svein Gundersen
Iren Reppen er ein skodespelar som no, vel tretti år etter debuten, kan smykke seg med ein ganske så mangslungen og velsett CV. Alt tidleg i karrieren fann ho ei eiga form der ho innimellom klassiske teaterroller skapte musikalske kabaretar med eigne tekster, hovudsakleg med eit kjønnspolitisk fundament.
Trilogi
Med den første kabareten i 1995, Det e hardt å være mainn, fokuserte ho på mannsrolla med kvinneblikk, og i den neste, Det er hardt å vere 2 (2004), var det samspelet mellom manns- og kvinnerolla det handla om.
No har ho på eit vis fullbyrda ein trilogi, og no fortel ho i brotstykke om å vere karrierekvinne på topplanet (ho var teatersjef på Hålogaland Teater 2009–2013), om den stendige tvilen på eiga kraft og perfeksjonisme og tvilen på om det er naudsynt å vere tøffare enn ein eigentleg er.
Reppen har alltid vore ein kraftfull sceneartist. Ho får voluminøse sceneprestasjonar til å sjå leikne og lette ut, ho kommuniserer godt med publikum utan å bli innpåsliten, og ho skriv velturnerte tekster. Ho har mogen styrke og eit barnleg smil, som er ein svært verdifull kombinasjon. Alt dette er for så vidt grunn god nok i seg sjølv til å gå og sjå henne.
Likevel – med all røynsle vi har gjennom seinare år med å sjå kjentfolk fortelje om seg sjølve i teaterframsyningar, er vi etter kvart meir og meir kresne etter originalitet og overraskingar i denne typen teater. Det synest vi nok det vantar ein del på hjå Iren Reppen denne gongen.
For lite personleg
Mange av songnummera hennar er gode, om ikkje nett med klassikarpotensial, og firemannsorkesteret er framifrå. Men viss denne dama verkeleg har jobba hardt for å finne ein posisjon å respektere seg sjølv i, burde ho våga å vere endå meir personleg. Ho tek oss aldri heilt inn i konfliktsonene sine, men smyg seg oftast unna med å setje nye skråblikk på mannen. Og det er ikkje det tittelen på framsyninga lovar. Dette skulle då handle om å vere bitch?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.
Foto: Thomas Fure / NTB
– Populisme er ikkje noko å vere redd for
Trass i dårlege meiningsmålingar har statssekretær Skjalg Fjellheim trua på at Senterpartiet har den beste politikken for Noreg.
Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.
Foto: Amr Abdallah Dalsh / Reuters / NTB
Uviss lagnad for Syria
Det store spørsmålet no er kva som vil skje framover i Syria, etter at opposisjonen overraskande fort tok over heile det regimekontrollerte Syria nesten utan militær motstand.
Andrea Bræin Hovig og Tayo Cittadella Jacobsen i rollene som Marianne og Tor, som møtest på Nesoddferja.
Foto: Arthaus
Leiken kjærleik
Alle gode ting er faktisk tre, om du lurte på om trilogien til Dag Johan Haugerud held heilt til mål.
Ein atomsopp lyser opp nattehimmelen under prøvesprenginga Badger i USA i 1953.
Foto via Wikimedia Commons
Eg er dauden
Samtidig som faren for ein tredje verdskrig er større enn på eit halvt hundreår, ser vi på russiske trugsmål om bruk av atomvåpen som tomme.
Foto: Edvard Thorup
Makta og den uavhengige forskinga
«Eg er fullt klar over at mange gjorde ein stor innsats i Sør-Sudan, og med gode intensjonar.»