Vi har alle våre skavankar. Nokre har ein klump på foten, andre er ein klamp om foten. I Ida Fjeldbraatens debutroman Jerv møter vi ein ung, kvinneleg hovudperson som bur på institusjon. Ho er relativt oppegåande. Ho er i stand til å ha ein vaskejobb i den nærliggande dyrehagen. Men ho klarer ikkje riktig alt sjølv, som vi skjønar av verdsbildet hennar, måten ho omtalar omsorgspersonar og andre bebuarar på. Det er noko naivt og uprøvd over henne, avgrensa. Samstundes kjem det fram at det er gode grunnar til at ho ikkje inngår heilt uregulert i samfunnet – ho kan bite frå seg og må av og til leggast i bakken.