Festivalbrev

Händel-Festspiele Halle

Halle an der Saale, Tyskland, 26. mai­–11. juni

Det er merkeleg å tenkja på: Johann Sebastian Bach og Georg Friedrich Händel blei fødde same året, og Händels heimby Halle (ein times togtur sør for Berlin) er naboby til Leipzig, der Bach var kantor. Likevel møttest dei aldri personleg. Kvifor?

Bach freista å treffa Händel, men denne var tilsynelatande ikkje interessert. Som kunstnarar og menneske var dei då òg særs ulike. Den konservative kyrkjemusikaren Bach heldt seg stort sett heime, medan Händel var sjølve sinnbiletet på komponisten som kosmopolitt: ein kunstpolitisk entreprenør som elegant omgjekst Europas fyrstar og kongelege.

Uansett: I juni har dei kvar sin internasjonalt største festival, berre fire mil unna kvarandre. Medan hovudfokuset under Bachfest i Leipzig er på kyrkjemusikken, er det operaane som dominerer Händel-Festspiele i Halle. Denne 17 dagar lange festivalen, som feira 100-årsjubileum i fjor, baud i år på 70 konsertar fordelte på 17 spelestadar.

Orlando på Tinder

Seks av Händels i alt 42 operaar blei sette opp under årets Händel-festspel, mellom anna hovudverk som Serse, Rinaldo, Giulio Cesare og Orlando. Den sistnemnde (frå 1733) tek utgangspunkt i det gamalfranske Rolandskvadet frå 1100-talet, med Roland (Orlando på italiensk) i hovudrolla, ein elskhugssjuk hærførar på kong Karl den stores tid.

Orlando-fram­føringa til Händel­festspiel­orchester i operahuset i Halle 7. juni, der den britiske barokkoperaeksperten Christian Curnyn dirigerte, var musikalsk ypparleg. Iscenesetjinga til den britiske regissøren Walter Sutcliffe kunne eg derimot styra meg for. Det var typisk regiteater, med halvnakne damer og riddaren Roland som hyperaktiv på bileteappen Instagram og sjekkeappen Tinder.

Kroningshymnen

Ei anna musikalsk oppleving var konserten Händel vs. Bononcini, som fann stad 6. juni i aulaen til Martin-Luther-Universität-Halle-Wittenberg (Tysklands lengste universitetsnamn?). Ensemblet Il Groviglio spelte her operaariar av Händel og Giovanni Bononcini (1670–1747), Händels argaste komponistkonkurrent i Londons operamiljø. Spesielt ved framføringa var at solisten, den italienske tenoren Marco Angioloni, også dirigerte orkesteret – medan han song. Slikt har eg aldri opplevd før. Det lyt likevel seiast: Han var betre som dirigent enn som songar.

Interessant var òg temporærutstillinga Kroninga – Händel og det britiske kongehuset i Händels fødehus, som tematiserte musikk og politikk. Aldri har nokon komponist vore nærare knytt til det britiske kongehuset enn Händel. I 1727, same året som han blei britisk statsborgar, komponerte han kroningshymnen Zadok the Priest til kong George IIs kroningsseremoni i Westminster Abbey. Sidan då har hymnen blitt spelt ved alle britiske kroningar, også den i mai, nærare bestemt under den mest heilage og høgtidsame akta: sjølve salvinga av monarken.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.