Rock

Julie Byrne:

The Greater Wings

Ghostly

Minnet som kjem utan invitasjon, midt på natta, om noko som ein gong var, men ikkje er lenger – det latar ikkje til å kjenne grenser i tid og rom, det er «timeless and wide,» syng Julie Byrne i «Portrait of a Clear Day.»

Songen høyrer heime på The Greater Wings, artistens tredje plate, som kom for fleire veker sidan, i sommar, men som eg synest du, kjære lesar, bør få kjennskap til, før vi glir over i platehausten som ligg føre.

Albumet er fullt av varm vellyd, med røysta til Byrne som berande element, plukking på nylonstrengar, harpespel og mjuke vibrafonar. Høyr berre kor det osar av seinsommar på instrumentalsporet «Summer’s End,» som glir over i den lyse kjærleiksskildringa «Lightning Comes Up From the Ground.»

Tung tid

Då eg skreiv om Byrnes førre utgiving, Not Even Happiness, på desse sidene vinteren 2017, lét eg meg imponere over kvaliteten i låtane, og eg løfta fram håpet som skein i songane til trubaduren. Forteljinga om oppfølgjaren, som altså lét vente på seg, skulle vise seg å verte full av utfordringar og motstand av det aller verste slaget. Måten Not Even Happiness vart teken imot på, skapte eit forventningspress som gjorde at låtskrivaren kjende på ein sviktande sjølvtillit når ho skulle i gang med nye songar. Var det nye materialet godt nok?

Då Byrne endeleg meinte ho var på rett veg, døydde det mennesket som stod henne nærast og som ho budde saman med – han var også ein sentral musikalsk medspelar – i ein alder av 31 år. Eric Littmann er å høyre fleire stader i desse nye songane, i fleire tydingar enn éi.

Det seier seg sjølv at det dermed vart usikkert om songane som no har vorte The Greater Wings nokon gong skulle verte ei plate. Materialet som var merkt av dei lukkelege omstenda det hadde vorte skapt i, vart det med eitt vanskeleg å vende tilbake til. Det kosta mykje å føre musikken vidare, vere i han, fullføre det som endå ikkje var fullført.

Stort inntrykk

Eg visste ikkje noko av dette då eg først lytta til Byrnes nye album, og vart gripen av det opnande tittelsporet, med verselinene: «Name my grief to let it sing/ to carry you up on the greater wings.» Men no, når eg veit det eg veit, gjer ikkje songen mindre inntrykk – og det gjeld for fleire av songane på The Greater Wings, som unekteleg vert lada av omstenda, når ein først kjenner til dei. Og likevel er desse songane like fulle av sanseleg livsskildring, som dei er av tapserfaring.

Musikken kjem for denne lyttaren dermed uunngåeleg til å vere kjenneteikna av ein friksjon, mellom det lyse og det mørke – av dei motpolane som på godt og vondt er livet på sitt mest intense.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen og fast musikkskribent i Dag og Tid.