JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

BokMeldingar

I betong under vatn

Bunkers er ei velskriven bok som mellom anna handlar om seg sjølv.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Rune Salvesen er busett i Sandnes og har skrive fleire romanar sidan debuten i 2005.

Rune Salvesen er busett i Sandnes og har skrive fleire romanar sidan debuten i 2005.

Foto: Ståle Eriksen

Rune Salvesen er busett i Sandnes og har skrive fleire romanar sidan debuten i 2005.

Rune Salvesen er busett i Sandnes og har skrive fleire romanar sidan debuten i 2005.

Foto: Ståle Eriksen

3614
20210528
3614
20210528

Roman

Rune Salvesen:

Bunkers

Cappelen Damm

Transportsektoren har enno ikkje nådd fram til tilbodet «buss for buss» og ligg såleis etter litteraturen, som har funne opp metaromanen, altså den som mellom anna handlar om seg sjølv. No er det somme som meiner at slike romanar diskvalifiserer seg sjølv i utgangspunktet, av di dei øydelegg sine eigne fiktive lag, om slike finst, ved å understreka at dei er fiksjon.

Forfattarar som mest av alt vil gripa lesarane emosjonelt, vil gjera alt dei kan for å få det oppdikta til å sjå ekte ut, medan dei som heller vil ha eit reflekterande publikum, ikkje prioriterer kjenslene til lesarane. I den siste kategorien av forfattarar finn me Rune Salvesen, som i romanen Bunkers tidt lèt teksten stogga for å ta ein kikk på seg sjølv, på forfattaren og dei førre bøkene hans, på livet hans til no, og på, eller som kommentar til, det som finst av fiktive lag i romanen.

Ikkje nok med det: Her finst også tekst som er sladda, tekstar som er skrivne på langs av boksidene, eller stilte opp i smale kolonnar. Det er dessutan innslag frå ulike sjangrar i boka, slik at ho ovrar seg som ein collage.

Djupt alvor

Tittelen Bunkers, som representerer noko typisk norsk i adapsjonen av utanlandske ord, særleg frå engelsk, ved å ta med s-en som markerer fleirtal i eit eintalsord (drops, pins, caps), har ei reint konkret (bokstaveleg tala) tyding i boka, ein tysk undersjøisk bunker i farvatna nær Stavanger, der ein oppdikta mogleg terrorist, David, gøymer seg både før og under eit bombeåtak på Oljedirektoratet, medan han er i fysisk umogleg, men litterært mogleg dialog med ein viss ABB.

Boka handlar også om forfattaren Snorre Sand, som var med på å byggja ein undersjøisk bunker under krigen, og som har hatt planar om å skriva ein roman om dette.

Snorre Sand kjem litt utanfrå i denne romanen, men Salvesen får han med inn i heile bunkerideen etter kvart, der det som mest av alt samlar tekstane, er det djupe alvoret til forfattaren, i leiting etter svar på store og viktige spørsmål, som kva det er som gjer eit menneske til terrorist, kva ein eigentleg veit om dei andre her i verda, og korleis ein skal te seg i lag med dei framande. Han siterer poeten Seamus Heaney, som ein stad skriv: Whatever you say, say nothing.

Kunnskapsrik

Salvesen får også med byrjinga av pandemien i teksten, og litt etter litt tek den litterære bunkeren form også for lesaren, som den isolasjonen ein anten søkjer eller oppdagar som ein føresetnad ved eksistensen. Kvar og ein har vel ein bunker, eller er ein, om ikkje av betong og under vatn, så i alle høve slik at ein kan leita seg fram til han, avskoren frå verda elles.

Men kva er det då ein vil med dikting, eller nedskriving av tankar som andre vonleg vil lesa? Kanskje dikting alltid, i si mest vesentlege form, er brev frå bunkeren, men kanskje er boka også ein bunker. Korleis det no er, merkar ein seg at Salvesen skriv godt, til tider særs godt. Han er artikulert og kunnskapsrik, han har noko han vil gje uttrykk for, og han ventar at verda skal ta han på alvor.

Det hender visst ikkje alltid, og han bruker difor ein del av boka til oppgjer med slike som ikkje tykkjer godt om bøkene hans, særleg i Stavanger Aftenblad. Det er ikkje dei sterkaste sidene ved boka, eller i bunkeren, men dei syner oss Salvesen også som ein sårbar person og er såleis av verdi for heile forståinga av romanen.

Odd W. Surén

Odd W. Surén er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Roman

Rune Salvesen:

Bunkers

Cappelen Damm

Transportsektoren har enno ikkje nådd fram til tilbodet «buss for buss» og ligg såleis etter litteraturen, som har funne opp metaromanen, altså den som mellom anna handlar om seg sjølv. No er det somme som meiner at slike romanar diskvalifiserer seg sjølv i utgangspunktet, av di dei øydelegg sine eigne fiktive lag, om slike finst, ved å understreka at dei er fiksjon.

Forfattarar som mest av alt vil gripa lesarane emosjonelt, vil gjera alt dei kan for å få det oppdikta til å sjå ekte ut, medan dei som heller vil ha eit reflekterande publikum, ikkje prioriterer kjenslene til lesarane. I den siste kategorien av forfattarar finn me Rune Salvesen, som i romanen Bunkers tidt lèt teksten stogga for å ta ein kikk på seg sjølv, på forfattaren og dei førre bøkene hans, på livet hans til no, og på, eller som kommentar til, det som finst av fiktive lag i romanen.

Ikkje nok med det: Her finst også tekst som er sladda, tekstar som er skrivne på langs av boksidene, eller stilte opp i smale kolonnar. Det er dessutan innslag frå ulike sjangrar i boka, slik at ho ovrar seg som ein collage.

Djupt alvor

Tittelen Bunkers, som representerer noko typisk norsk i adapsjonen av utanlandske ord, særleg frå engelsk, ved å ta med s-en som markerer fleirtal i eit eintalsord (drops, pins, caps), har ei reint konkret (bokstaveleg tala) tyding i boka, ein tysk undersjøisk bunker i farvatna nær Stavanger, der ein oppdikta mogleg terrorist, David, gøymer seg både før og under eit bombeåtak på Oljedirektoratet, medan han er i fysisk umogleg, men litterært mogleg dialog med ein viss ABB.

Boka handlar også om forfattaren Snorre Sand, som var med på å byggja ein undersjøisk bunker under krigen, og som har hatt planar om å skriva ein roman om dette.

Snorre Sand kjem litt utanfrå i denne romanen, men Salvesen får han med inn i heile bunkerideen etter kvart, der det som mest av alt samlar tekstane, er det djupe alvoret til forfattaren, i leiting etter svar på store og viktige spørsmål, som kva det er som gjer eit menneske til terrorist, kva ein eigentleg veit om dei andre her i verda, og korleis ein skal te seg i lag med dei framande. Han siterer poeten Seamus Heaney, som ein stad skriv: Whatever you say, say nothing.

Kunnskapsrik

Salvesen får også med byrjinga av pandemien i teksten, og litt etter litt tek den litterære bunkeren form også for lesaren, som den isolasjonen ein anten søkjer eller oppdagar som ein føresetnad ved eksistensen. Kvar og ein har vel ein bunker, eller er ein, om ikkje av betong og under vatn, så i alle høve slik at ein kan leita seg fram til han, avskoren frå verda elles.

Men kva er det då ein vil med dikting, eller nedskriving av tankar som andre vonleg vil lesa? Kanskje dikting alltid, i si mest vesentlege form, er brev frå bunkeren, men kanskje er boka også ein bunker. Korleis det no er, merkar ein seg at Salvesen skriv godt, til tider særs godt. Han er artikulert og kunnskapsrik, han har noko han vil gje uttrykk for, og han ventar at verda skal ta han på alvor.

Det hender visst ikkje alltid, og han bruker difor ein del av boka til oppgjer med slike som ikkje tykkjer godt om bøkene hans, særleg i Stavanger Aftenblad. Det er ikkje dei sterkaste sidene ved boka, eller i bunkeren, men dei syner oss Salvesen også som ein sårbar person og er såleis av verdi for heile forståinga av romanen.

Odd W. Surén

Odd W. Surén er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.

Korleis det no er, merkar ein seg at Salvesen skriv godt, til tider særs godt.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Foto: Leikny Havik

BokMeldingar

Frank Rossavik har skrive ei rørande bok om korleis eit høyrselstap kan påverka kven du blir.

ErikMartiniussen
Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Foto: Leikny Havik

BokMeldingar

Frank Rossavik har skrive ei rørande bok om korleis eit høyrselstap kan påverka kven du blir.

ErikMartiniussen
Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Foto: NTB

Ordskifte

«I dag får ikkje ME-pasientane rett behandling.»

Bjørn K. Getz Wold
Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Foto: NTB

Ordskifte

«I dag får ikkje ME-pasientane rett behandling.»

Bjørn K. Getz Wold

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis