Skal ein tru norrøn mytologi, var kua Audhumla den første av alt levande. Jotnen Yme, som saug næring av mjølka hennar, vart seinare skapt om til den verda me kjenner: jord, sjøar og hav, fjell og steinar, gras og skogar og skyene på himmelen.

Harald Sverdrup (1923–92) gjev òg både kyrne og brukaren som eig dei, ei form for kosmisk liv, i og med at bonden lever og arbeider i æva og høgg tre i ein stjerneskog. Slik Gud lèt kong David liggja i grøne enger og leider han fram til vatn der han finn kvile (Salm. 23,1–2), lever òg Sollund på «Guds grønne enger». Bonden med solnamnet har dessutan gjeve dei tre kyrne sine stjernenamn.

Når han attpå til samarbeider med sjølve Sankt Peter og har bustad mellom stjernene i Mjølkevegen, kan det korkje klårare eller vakrare seiast at bondens arbeid (og mjølka?) er noko heilagt.

Då diktet vart til, hadde fleirtalet av norske kyr framleis personlege namn. «Stjerna» var eit av dei vanlegaste landet over, slik det går fram av boka Gullhorn og andre – Kunamn i Noreg av Asbjørn Karbø og Kristoffer Kruken (1991). Forfattarane kallar her husdyrnamna ein verdfull kulturhistorisk arv som inneber at «kua framleis blir sett på som eit viktig individ som får omsorg og omtanke».

I moderne lausdriftsfjøs gjeld ikkje denne kulturhistoria lenger. Der er namna gjerne bytte ut med nummer, og kyrne er produksjonseiningar som ikkje treng leva under open himmel. Korleis det går med norske kunamn når alle gardar har gått over til lausdrift, veit ein ikkje. Den poetiske vegen til stjernene og det heilage kan då synast lang både for dyra og bonden. Men sjølvsagt finst framleis norske bruk og buskapar der dyra er sett og handsama som individ og sumarstid kan leva i fridom på grøne enger. Det gjeld nok òg kyrne på Dag og Tid-støylen, der ei av dei visstnok ber det poetiske namnet Symra.

Vigdis Ystad