Modernisten Frank Stubb Micaelsen (1947–2013) har med rette vore kalla både jordnær og høgstemd. Dikta i dei 14 samlingane han rakk å gje ut, kan vera sterkt samfunns- og sivilisasjonskritiske, dei er humoristiske eller alvorsame, fylte av groteske bilete og surrealistiske samanlikningar. Det merkelege er berre at under det heile ligg likevel ei nærast religiøs kjensle av og tru på store samanhengar i tilværet – einskapen mellom liv og død, materie og ånd, tid og rom, augneblink og verdshistorie.

Samlinga Øyeblikkets museum vart Stubb Michaelsens siste. Her ser han vår eiga samtid som eitt med heile verdssoga. I diktet «En engel med vinger av øyeblikk» kling lagnaden til Pompeii med i biletet av ein nåtidig naturkatastrofe der «Murveggen sprekker/ og dalende aske gjør vinduene svarte». Også menneska av i dag kan verta gravlagde i lava og sot, men når dei seinare vert attfunne, er det som «kropper (…) i fosterstilling/ med en mobil smeltet inn mot øret».

Kaffidiktet frå Halden er lysare i tonen, men også her smeltar lyrikaren saman fortid og notid ved å gjera kjenslene til mannen i Sivilforsvaret samtidige og identiske med andre kjærleiksuttrykk i den delen av verdssoga me kjenner: Elsken som den egyptiske faraoen Achnaton ca. 1150 f.Kr. bar på til kona og dronninga si, Nefertiti, kjenslene hjå målaren da Vinci medan han omkring år 1500 skapte kunstverket «Mona Lisa», eller dei kjenslene som for all tid er representerte ved det mytologiske kjærleiksparet Amor og Psyche («Kjærleiken» og «Sjela»).

Sjølv har Stubb Micaelsen sagt at han skreiv med grunnlag i «(...) en slags metafysisk tråd. Jeg har hele livet fundert og grubla på det oversanselige, og har kommet til at det må være mer enn bare det fysiske». Slik er det òg med kjærleiken i Halden – han er del av noko større enn seg sjølv.

Vigdis Ystad