Lyrikaren Kolbein Falkeid (1933–) har sidan debuten i 1962 gjeve ut meir enn eit tjuetals diktbøker. I tillegg har han gjort verda større for oss gjennom ei lang rad gjendiktingar av store lyrikarar frå andre land og verdsdelar. I sine eigne dikt er den vidreiste og vidt lesande Falkeid i stendig samtale med diktarbrør frå heilt andre tider og stader. Me nyttar gjerne nemninga «intertekstualitet» om eit slikt litterært spel, og den intertekstuelle leiken kan vera meir eller mindre openberr.

«Lyng» vekkjer minningar om opningsdiktet i Arne Garborgs diktsamling Haugtussa. Samspelet med føregjengaren ligg her i at det er same slags landskap, same fugleliv og same slags vekster som vert skildra. Men den meininga dei to ser i det heile, er høgst ulik. Der Garborg opplever «Hei og bleike Myr» med «visne Lyng um Haug» som ein «Trollheim» med minningar om død og undergang, mot slutten berre motsagd av lerkesongen, ser Falkeid noko heilt anna. Rett nok kallar han heiene for «kirkebakker», men det er av di lyngen gjer dei heilage. Lyngen har livskraft, strilynde og styrke nok til å stå imot klagande og trulaus lokking frå ein kvilelaus vind. Når dei talrike små lyngblomane vert til klingande klokker, kallar dei i staden til ei sjelemesse som opnar menneskehjartet for ein stor fred. Kontrasten til Garborgs dikt er med andre ord stor.

Ei rad andre Falkeid-dikt har ein liknande (intertekstuell) bodskap. «Skisse vestfra» er eit av dei mange dikta han har skrive til Haugesund-gruppa Vamp. Her heiter det: «Vinden rir over jorden./ …/ Lyngen står sta og stritter mot./ Det har den alltid gjort./ … / Lyngen biter seg karrig fast –/ …/ forbitret, forsømt – og forblir!» Den kravlause lyngen gjev oss fred i gåve. Det veit òg alle fjellvandrarar. Og takk for det.

Vigdis Ystad

Kolbein Falkeid:

Frå Dissonans 1968