Kan eit dikt endra verda? Henrik Wergeland ville gjerne tru det. Medan han streid som hardast for å endra den såkalla jødeparagrafen i den norske grunnlova, gav han i 1842 ut samlinga Jøden, der han i diktet «Sandhedens Armé» gjer orda sine til soldatar i striden mot lygn, fordomar og urett: «Fremad, Ord, I Sandheds Helte!/ En avant! […] Thi den største Magt paa Jord/ Eder er af Gud forjettet:/ at I kunne/ ikke dø, I Sandhedsmunde!»

Sidsel Mørck er av dei diktarane som i vår eiga tid har gjort sitt for å setja ord på sanninga. Den omfattande forfattarskapen hennar tel både sakprosa, romanar, novellesamlingar, barnebøker og ei rad diktsamlingar. I år fyller ho 80 år, og eit utval av dikta hennar er nyss utkomne under den råkande tittelen Til stede. Der møter me henne som den uredde og sanningssøkjande forfattaren ho alltid har vore. Ho er ikkje redd for å skriva politiske dikt med klår bodskap, og nett gjennom slike tekster møter me henne òg som eit sterkt engasjert menneske. Det politiske vert samstundes djupt personleg. Når eit dikt spring ut av eit slikt samanfall, kan det òg løysa ut personlege kjensler og handlingsvilje hjå lesarane.

Endå så ulik Mørck er ein poet som Wergeland, kjem dei enkle og lettfattelege diktarorda hennar til å romma mykje meir enn det reint dagsaktuelle. Diktet om rustningskapplaupet og den kalde krigen i 1970-åra, den gongen det enno fanst ein Sovjet-union, er framleis skræmande aktuelt. Når Mørck skriv, gjer ho orda sine til soldatar i ein openberr strid mot den lygna som kjem fram gjennom heilt andre ord, slik dei på vår kant av verda fløymer ut av politikarmunnar og politisk korrekte medium. Det gjer godt å møta uredd tale. Slik skriv ingen, utan samstundes å tru at ord kan endra verda.

Vigdis Ystad