Forfattaren, læraren og lokalhistorikaren Astrid Krog Halse (1914–2007) kom frå Meldal, der heimemålet har drag sams både med målet i Nord-Østerdalen og Inntrøndelag. I diktet her finst døme på både monoftongar og dativ, det siste vert nytta for å uttrykkja at noko er i ro på ein stad: «Slo seg for augom», «på borda stod skålin», «utover gjerdon låg storsten og tre» (dativ fleirtal av dialektordet jære eller jale, innhegna jordstykkje). Isforra tyder «isgangen», og ofse er ein tilstand av overdriving, opphissing, oppbrusing eller ekstase.

Lesarar som ikkje er så opptekne av slike målmerke, legg nok meir vekt på innhaldet. Sjølve «Storofsen» var ein flaumkatastrofe som råka Austlandet i juli 1789. Minnet om han er framleis levande. Liknande flaumar har Noreg hatt seinare òg, både i 1860, 1838 og 1995 (den siste av desse vert gjerne kalla «Vesleofsen»). Kanskje er det hendingar i 1938 Halse minnast. Men ho er ikkje den einaste flaumdiktaren vår. Ein av dei seinaste er Frode Grytten, som etter 200-årsflaumen på Voss og i Odda i 2014 skreiv langdiktet «Ho kjem den rasande elva», der han ser ein samanheng mellom storflaumen og våre dagars klimatrugsmål: «bare vent og sjå/ mi elv denne gong/ di neste gong, det kjem til å komme».

Ulukka er ikkje mindre hjå Halse, men er skildra med ein svip av svart humor – eller snarare galgenhumor? Slik knyter diktaren seg til ein tusenårig arv med røter i sagatida. Då Olav den Heilages skald og hirdmann Tormod Kolbrunarskald vart skoten i slaget på Stiklestad, reiv han pila ut av bringa si slik at sener og andre tæger slitna og fylgde med. Ifylgje Snorre skal han då ha sagt: «Vel har kongen fødd oss, feit er eg enno om hjarterøtene.» Det er vel noko slikt Aasmund Olavsson Vinje har kalla å «tala med skjemt um sine sår». Halse held tradisjonen levande.

Vigdis Ystad