Det blæs for tida kring fleire ærverdige norske institusjonar. Nye leiarar vil både flytte og bygge om, og Riksarkivet planlegg å kassera dokument som i staden skal lagrast i digital form.

I desember 1839 vart Wergeland utnemnd til byråsjef i Justisdepartementet, med ansvar for leiinga av Riksarkivet, som hadde sete på Akershus slott. Ein av etterfylgjarane hans, tidlegare riksarkivar John Herstad, skriv at Wergeland vart nyskapande ved innføring av arkivfaglege hovudprinsipp. Han ville ikkje berre ha eit regjeringsarkiv, men gjera Riksarkivet til ein institusjon for nasjonen og folket, der «historisk forskning og formidling skulle stå i sentrum for virksomheten», som Herstad seier. Ifylgje eigne ord var Wergeland oppteken av «den Sparsomhed med Kassation, som maa være Grundsætning ved et Arkiv», og dersom ein vart nøydd til å kvitta seg med noko, måtte det berre skje etter strengt fagleg skjøn.

Diktet hans om arkivaren kan ha vorte til på nyåret i 1843, då Wergeland fekk ansvaret for å ordne og katalogisera dei omfattande bispearkiva for Christiania Stift. Her var det visseleg nok av gamle «skroller» (omfangsrike bøker eller protokollar; vidløftige skrifter) å taka vare på. Men sjølv om diktaren lengta ut til naturen han elska så høgt, var riksarkivarens kjærleik til fysiske dokument frå norsk soge minst like sterk. I dag, når mykje av dette fysiske dokumentmaterialet er i fare, får me vona at «revisjonistane» i det minste vil spara Wergelands dikt om arkivarens suter og gleder.

Vigdis Ystad