Som så mange andre i verda har eg pådrege meg ein sjukdom kalla søsken. Meg har vår Herre attpåtil velsigna med heile to stykk når han først var i gang. Ein på ryggen og ein på taket. Ustoppelege og ustyrlege. Vrange og vonde. Stae og sinte. Ja, slike som lett set sinnet i kok, men like lett mildnar eit ømt broderhjarte. På innsida er dei nok gode begge to – vil eg tru. Søster mi har fått gjennomgått på spalteplass før, den stabeisen. Så no får det vere bror min sin tur.