Kommentar
Arkivverket, ein institusjon under avvikling
Korleis kan det ha seg at vi har eit hyperaktivt, blomstrande nasjonalbibliotek og eit sjølvdaudande arkivverk?
Frå lesesalen til Riksarkivet ved Sognsvann i Oslo.
Foto: Thomas Brun / NTB
Desse to institusjonane utgjer kvar sin halvdel av vårt skriftbaserte kollektive minne, båe er like viktige, men Arkivverket har i fleire år vore i full demontering.
Skilnaden mellom to institusjonar som skulle vere likeverdige, er til å gråte over. Der den eine opnar seg mot verda og møter publikum på stadig nye måtar, har den andre gått i hi og ser det tilsynelatande som si viktigaste oppgåve å redusere den offentlege tenesteytinga til eit absolutt minimum.
Opningstider
Det synest vere eit hovudmål å tømme lesesalane på statsarkiva, kvitte seg med bygningane og sentralisere verksemda til Sognsveien 221, der riksarkivleiinga knapt kan skuldast for å vere innstilte på å yte brukarane maksimal service. For der verkar det som mantraet er: Hald publikum unna! Då er det jo naturleg at opningstida per veke på lesesalane i Riksarkivet berre utgjer om lag 40 prosent av opningstida i Nasjonalbiblioteket.
Før kunne statsarkiva låne inn arkivsaker frå andre arkiv. Det er det slutt på. Brukaren må no sjølv reise for å oppsøkje kjeldene. Det er dyrt og tek mykje tid.
Dei fleste vil resignere, slik kjem stadig færre på lesesalane, og stadig færre får hjelp.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
