Pop

Björk:

Utopia

One Little Indian Records

Björks førre plate, Vulnicura frå 2015, var ei heller dyster plate om samlivsbrot. Utopia er på si side ei forholdsvis lystig og håpefull plate om gryande kjærleik.

Plata inneheld mang ein ven, vakker og interessant musikalsk detalj, som til dømes dei hissige rovdyrsamplingane som blandar seg med dei rullande rytmane på låten «Body Memory», eller dei luftige fløyte- og synthtrillene som lurer seg inn mellom vokallinene på refrenget til «The Gate». Luft er eit nøkkelord på Utopia, spekka som plata er med fuglekvitter, islandsk fløyteorkester og luftige beatar – ved sida av Björks sedvanleg hese stemme og eit islandsk kvinnekor.

Men Utopia kan vere ei desorienterande lyttaroppleving, med blandinga av tidvis brutale elektroniske beatar, eksperimentelle akustiske kor- og fløytearrangement og vokal i mange, komplekse lag. Det er ikkje alltid vidare lett å finne retninga i dei komplekse kompositoriske landskapa Björk og den venezuelanske produsenten Arca har pusla saman, dette soniske kartet til Björks ideelle ikkje-stad. Eit effektivt navigasjonsinstrumentet er ei nærlytting medan ein les tekstane, som nokre gonger nesten er overdrive utleverande og private, andre gonger skarpt kritiske til dei dehumaniserande sidene ved Tinder-kultur og moderne nettdating, og på sitt beste, oppløftande og håpefulle – særleg på avslutningssporet «Future Forever».

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast platemeldar i Dag og Tid.