«Lysta dreg halve lasset», veit me. Og «d’er lett byrd, som med lyst er boren». Då kan me vel slå fast at lyst er noko lysteleg som ikkje dreg ulyst etter seg? At me kan lata vera å tøyma hemnlysta og vellysta og fritt fylgja lystene våre? Nei, me veit at det går gale om me legg lystprinsippet til grunn støtt. Å gjeva etter for leselysta og verkelysta er greitt nok, men det vert utriveleg her om lystlygnarar og lystmordarar får herja fritt. «Har du lyst, har du lov» kling godt, men nokon god leveregel kan me ikkje seia at det er.