– Kvar har de tenkt dykk?

Pondusen lyste av den breibeinte konduktøren som stod i vegen for fem passasjerar som kom gåande mot køyreretninga.

– Vi har tenkt oss i kafeen, sa ho som stod fremst i rekkja.

– Dersom de hadde høyrt etter kva eg sa, ville de ha visst at kafévogna ikkje opnar før om 20 minutt.

Auga til konduktøren var festa på billettmaskina han hadde i handa, medan han irettesette dei fem passasjerane.

– Men vi kom på på Lillestrøm, sa passasjeren orsakande.

Konduktøren mumla noko i skjegget medan dei fem passasjerane snudde og gjekk attende til plassane sine.

Så mykje som eg reiser med tog, er det sjeldan eg ser konduktørar som er så bryske. Tvert om ser eg ofte konduktørar som taklar brysame passasjerar på ein profesjonell måte. Men dei kan sjølvsagt gå i baret, dei òg, slik som vi andre.

Då kafeen etter kvart opna, vart vi oppmoda om å ta oss ein tur. Over høgtalaranlegget ramsa kaféverten opp den vanlege informasjonen om kvar kafeen ligg i togsettet, og kva som står på menyen. Det gjekk likevel litt i ball for han.

– Vi har varme og kalde spiselige retter, sa han.

Ja, det håper eg verkeleg, tenkte eg, med ein slik «uspiseleg» konduktør.

På neste tog vart eg sitjande bak to personar som såg heilt like ut bakfrå, med same hårfarge og heilt lik sveis. Eg kjende dei att. Vi har teke same tog før.

Då konduktøren kom gjennom kupeen for å sjekke billettane våre, lyste ho opp i eit stort smil og sa:

– Å, så like der er. De må vere systrer!

Konduktøren fekk ingen respons, men sjekka billettane og gjekk vidare. Eg stussa over stilla.

Då eg gjekk av toget, forstod eg kvifor dei to ikkje hadde nokon kommentar. Dei var mor og dotter.

Konduktøren ønskte nok at ho hadde fått nåde til å teie.

Tiriltunga