JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Lita skriftSamfunn

Gartnar

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
1978
20240705
1978
20240705

Ein dag eg var ute og klipte gras med saks, ein lite effektiv, men desto meir meditativ syssel, stoppa ein fjern slektning bilen sin utanfor.

– Kva er det du puslar med, spurde han, men kom snart inn på det vikarierande motivet med drop in-besøket.

– Eg tenkte på dei rododendronane og buskane på andre sida av vegen, er dei dine?

Då skjønte eg kva han sikta til. For eg har jo sett det, kor store buskane er vortne, både i høgda og breidda.

– Dei er eigentleg besto sine, byrja eg, men høyrde sjølv kor dumt det lét. Eg kan ikkje skulda ei som har vore daud i tretten år, for at buskane ho ein gong planta, har vakse i luftlinja ut i vegen. 

– Hagen skal ikkje veksa meir enn 20 centimeter frå asfaltkanten, sa han og strekte seg etter nokre greiner som ikkje heldt seg til reglane.

Eg var kjapp med å leggja frå meg saksa, henta saga og kjenslelaust kutta greinene ned. For alt i verda, iallfall alt i hagen, vil eg ikkje vera i vegen for andre.

Det er i slike stunder eg fantaserer om tenestefolk.

Av alle tenestefolk ein kan ha, frå butlar og hovmeister til stuepike og au pair, ville eg helst hatt ein gartnar. Eg trur eg kunne likt å sitja her på heimekontoret mitt og sett ut vindauget på ein mann, noko eldre enn meg sjølv, stella med plommetrea og dandera blomebed for meg.

Om morgonen skulle me ha spasert roleg rundt på eigedomen, eg skulle ha peika på dei gamle bærbuskane og overgrodde rododendronane, dei skulle vore kutta, og dei skulle vore rydda litt opp i, så går eg inn til mitt og han vert ute med hagen. Av og til inviterer eg han inn, på te, og andre gongar drikk me te ute, han i selebukse, sveitt og med hender brune av mold, eg er heilt rein. Utan at han seier det til nokon, er det gartnaren som kjenner meg best. Han veit om vanane og uvanane mine, om draumane mine og kva eg er redd for – han veit meir om meg enn eg gjer sjølv.

Men eg har ingen gartnar.

Kva eg skal i sommar? Halde hagen nede innanfor grensene. Meir rekk eg ikkje.

Clementine

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Ein dag eg var ute og klipte gras med saks, ein lite effektiv, men desto meir meditativ syssel, stoppa ein fjern slektning bilen sin utanfor.

– Kva er det du puslar med, spurde han, men kom snart inn på det vikarierande motivet med drop in-besøket.

– Eg tenkte på dei rododendronane og buskane på andre sida av vegen, er dei dine?

Då skjønte eg kva han sikta til. For eg har jo sett det, kor store buskane er vortne, både i høgda og breidda.

– Dei er eigentleg besto sine, byrja eg, men høyrde sjølv kor dumt det lét. Eg kan ikkje skulda ei som har vore daud i tretten år, for at buskane ho ein gong planta, har vakse i luftlinja ut i vegen. 

– Hagen skal ikkje veksa meir enn 20 centimeter frå asfaltkanten, sa han og strekte seg etter nokre greiner som ikkje heldt seg til reglane.

Eg var kjapp med å leggja frå meg saksa, henta saga og kjenslelaust kutta greinene ned. For alt i verda, iallfall alt i hagen, vil eg ikkje vera i vegen for andre.

Det er i slike stunder eg fantaserer om tenestefolk.

Av alle tenestefolk ein kan ha, frå butlar og hovmeister til stuepike og au pair, ville eg helst hatt ein gartnar. Eg trur eg kunne likt å sitja her på heimekontoret mitt og sett ut vindauget på ein mann, noko eldre enn meg sjølv, stella med plommetrea og dandera blomebed for meg.

Om morgonen skulle me ha spasert roleg rundt på eigedomen, eg skulle ha peika på dei gamle bærbuskane og overgrodde rododendronane, dei skulle vore kutta, og dei skulle vore rydda litt opp i, så går eg inn til mitt og han vert ute med hagen. Av og til inviterer eg han inn, på te, og andre gongar drikk me te ute, han i selebukse, sveitt og med hender brune av mold, eg er heilt rein. Utan at han seier det til nokon, er det gartnaren som kjenner meg best. Han veit om vanane og uvanane mine, om draumane mine og kva eg er redd for – han veit meir om meg enn eg gjer sjølv.

Men eg har ingen gartnar.

Kva eg skal i sommar? Halde hagen nede innanfor grensene. Meir rekk eg ikkje.

Clementine

Emneknaggar

Fleire artiklar

Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Foto: NTB

Ordskifte

«I dag får ikkje ME-pasientane rett behandling.»

Bjørn K. Getz Wold
Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Helsedirektoratet i Noreg tilrår same behandling for ME og kronisk utmatting.

Foto: NTB

Ordskifte

«I dag får ikkje ME-pasientane rett behandling.»

Bjørn K. Getz Wold
Kathrine Nedrejord er forfattar, dramatikar og scenekunstnar. Ho er samisk med røter i Kjøllefjord i Finnmark, men har budd i Paris sidan 2011.

Kathrine Nedrejord er forfattar, dramatikar og scenekunstnar. Ho er samisk med røter i Kjøllefjord i Finnmark, men har budd i Paris sidan 2011.

Foto: Fartein Rudjord

BokMeldingar

Eg ropar om det heile tida

Boka til Kathrine Nedrejord er både pamflett og roman.

Hilde Vesaas
Kathrine Nedrejord er forfattar, dramatikar og scenekunstnar. Ho er samisk med røter i Kjøllefjord i Finnmark, men har budd i Paris sidan 2011.

Kathrine Nedrejord er forfattar, dramatikar og scenekunstnar. Ho er samisk med røter i Kjøllefjord i Finnmark, men har budd i Paris sidan 2011.

Foto: Fartein Rudjord

BokMeldingar

Eg ropar om det heile tida

Boka til Kathrine Nedrejord er både pamflett og roman.

Hilde Vesaas

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis