Palestina-konflikten

Geir Wigdel

Kaj Skagen har ein lang kommentarartikkel i nr. 23 av bladet om Palestina-konflikten. Sjølv om mykje av det han skriv, er både rett og klokt, vert det overskygd av innleiinga. Denne lange innleiinga skildrar rystande hendingar under Hamas-åtaket 7. oktober. Opninga er eit dyktig litterært og polemisk grep som gjer at sjølv om resten kan framstå balansert, har lesaren lært at palestinarar er omsynslause terroristar som ler og trivst når dei drep og valdtek.

Ja, for Skagen tek ikkje noko atterhald for at denne valdsskildringa ikkje er representativ for alle palestinarar. Derimot er han snar til å peike på at overgrep frå jødiske busettarar berre gjeld eit mindretal fanatikarar.

På denne måten gjev Skagen Israel frikort til å treffe kva tiltak dei finn naudsynt mot all motstand frå palestinsk side. Han går òg i rette med dei som peikar på at terrorangrepet har samanheng med Israels historie som okkupant og ekspansiv makt.

I staden meiner han, som Israels regjering, at dagens konflikt starta med åtaket 7. oktober, og at israelsk framferd difor er rettvis. Dette er merkeleg, sidan han presenterer fakta om den jødiske busettinga og bakgrunnen for staten Israel som gir grunnlag for ein annan konklusjon.

Skagen peikar òg på at uttrykket «from the river to the sea» viser at palestinarane har som mål å fordrive jødane frå området. Men realiteten er tvert om at det er Israel som målretta har arbeidd mot eit slikt mål. Som grunngjeving bruker dei gjerne det løftet om land som Gud gav israelsfolket ein gong i ei mytisk fortid. Så bakgrunnen for dagens situasjon er ikkje åtaket 7. oktober, men spøker i mytologiske soger frå tidleg bibelsk tid.