«Populisme» med slark
Kvifor vert Sylvi Listhaug (Frp) kalla populist, men ikkje Audun Lysbakken (SV), spør Hallgrim Berg.
Foto: Håkon Mosvold Larsen
Politikk
Er det fleire enn eg som vert lei bruken av ordet populisme i kvar politisk selektiv samanheng?
Når ein kommentator skal stemple noko eller nokon negativt, anten det dreiar seg om politiske rørsler, einskildpersonar eller spesifikke folkevalde, dukkar denne karakteristikken stadig fram.
Det er dei som sit med den rådande definisjonsmakta, som avgjer mest all debatt. Populisme vert framstilt som noko vulgært, farleg og einsynt, særleg når det er tale om høgrepopulistar.
Ta dei austeuropeiske landa som ikkje vil danse etter EU-elitens pipe, som gjennom hundreåra har hatt islam på kroppen og kommunisme på toppen, og som no verdset freden og fridomen sin – dei blir no hengde ut i alle media som kortsynte populistar. Dei vil ikkje ha tvangstildeling frå Brussel av migrantar frå muslimske land. Er dei då populistar? Kanskje, men dei er òg gode nasjonalkonservative – med grunnhaldningar som Framstegspartiet, Senterpartiet og delar av Høgre i Noreg.
Ta historieskrivinga. Arbeidarpartiet og andre parti til venstre, som i alle år har prøvd å gjera seg populære blant veljarane ved å ville dele ut stadig større pengehaugar frå statskassa og andre gode frå det private næringslivet, ser ut til å vera heva over klagemålet om å vera populistar.
Kvifor? Det er fordi skribentar og tenkjarar på venstresida er gjennomført moralistiske, tilhøyrande ei høgare form for innsyn og utsyn i verda. Dei trur sjølve dei representerer heilskapen og klokskapen, og at særinteresser er noko alle dei andre driv på med.
Anders Lange var unekteleg populist og demagog, men det var ikkje Martin Tranmæl, ikkje Haakon Lie, ikkje Ottar Brox? Listhaug, men ikkje Lysbakken? Donald Trump, men ikkje Bernie Sanders?
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Politikk
Er det fleire enn eg som vert lei bruken av ordet populisme i kvar politisk selektiv samanheng?
Når ein kommentator skal stemple noko eller nokon negativt, anten det dreiar seg om politiske rørsler, einskildpersonar eller spesifikke folkevalde, dukkar denne karakteristikken stadig fram.
Det er dei som sit med den rådande definisjonsmakta, som avgjer mest all debatt. Populisme vert framstilt som noko vulgært, farleg og einsynt, særleg når det er tale om høgrepopulistar.
Ta dei austeuropeiske landa som ikkje vil danse etter EU-elitens pipe, som gjennom hundreåra har hatt islam på kroppen og kommunisme på toppen, og som no verdset freden og fridomen sin – dei blir no hengde ut i alle media som kortsynte populistar. Dei vil ikkje ha tvangstildeling frå Brussel av migrantar frå muslimske land. Er dei då populistar? Kanskje, men dei er òg gode nasjonalkonservative – med grunnhaldningar som Framstegspartiet, Senterpartiet og delar av Høgre i Noreg.
Ta historieskrivinga. Arbeidarpartiet og andre parti til venstre, som i alle år har prøvd å gjera seg populære blant veljarane ved å ville dele ut stadig større pengehaugar frå statskassa og andre gode frå det private næringslivet, ser ut til å vera heva over klagemålet om å vera populistar.
Kvifor? Det er fordi skribentar og tenkjarar på venstresida er gjennomført moralistiske, tilhøyrande ei høgare form for innsyn og utsyn i verda. Dei trur sjølve dei representerer heilskapen og klokskapen, og at særinteresser er noko alle dei andre driv på med.
Anders Lange var unekteleg populist og demagog, men det var ikkje Martin Tranmæl, ikkje Haakon Lie, ikkje Ottar Brox? Listhaug, men ikkje Lysbakken? Donald Trump, men ikkje Bernie Sanders?
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.