Rock

Purple Mountains:

Purple Mountains

Drag City

Førre veke sat eg og skreiv på ei melding av ei av sommarens sterkaste utgivingar, nemleg albumet Purple Mountains, då eg tok imot den sørgjelege meldinga om at David Berman, som med det nye bandet sitt hadde teke til å lage musikk under namnet Purple Mountains, hadde gått bort.

Dermed har rocken mista ein av dei sterkaste låtskrivarane sine, og ein sentral lakonikarar. Purple Mountains kom tett på ei bekmørk livskrise, men lokka ofte fram smilet med ein like mørk humoristisk undertone. Etter nyhenda om at Berman hadde teke sitt eige liv, fekk det heile noko beiskt og vondt over seg.

Lakonisk

«I’m starting to suspect/ though I hope I’m incorrect/ that maybe I’m the only one for me», heiter det i ein av songane på albumet. Lina er ikkje utypisk for ei plate som forutan sistesporet «Maybe I’m the Only One For Me» rommar titlar som «Margaritas at the Mall» og «She’s Making Friends, I’m Turning Stranger».

Når ein uttrykksmåte er kort, knapp og konsis, er han lakonisk, og har fått det namnet fordi ungdomen i oldtidas Sparta – hovudstaden i regionen Lakonia – vart lærte opp til å svare slik, fortel leksikalske oppslagsverk.

I populærmusikken har som kjent det inderlege ein særleg plass. Kor mange songar gir vel ikkje rom til dei store kjenslene og dei store faktene? Kanskje er det difor rockens slagferdige lakonikarar kjennest ekstra verneverdige og umistelege, dei som maktar å vere fyndige og råkande innanfor rammene av ein liten song.

Somme vil kjenne Berman frå bandet Silver Jews, som braut opp for vel eit tiår sidan. Purple Mountains vart til i kjølvatnet av ein depresjon som råka han for fem år sidan, etter at mor hans gjekk bort, og livet generelt tok til å fortone seg som ein konspirasjon retta mot han.

Mørkt

Bermans liv fall frå kvarandre, men dette mørke materialet foredla låtskrivaren i eit uttrykk som tener som motgift til vår tids undertrykkande positivitetskultur, der krisene helst skal vere eit steg på vegen mot triumf, og sjølvhjelpsforteljingane skal hjelpe alle med å verte kvitt problema, heller enn å prøve å leve med dei.

«We’re just drinking margaritas at the mall/ that’s what this stuff adds up to after all», heiter det frå Berman på albumet, men eksistensielle Purple Mountains demonstrerer likevel til slutt songens transformative kraft i alt det mørke, og det får vi halde fast ved. I lysande, vakre, Lou Reedske «Snow is Falling in Manhattan» fell snøen diagnonalt, og Berman ytrar credoet sitt: «Songs build little rooms in time/ and housed within the song’s design/ is the ghost the host has left behind/ to greet and sweep the guest inside.» David Berman er borte, men dei små romma han etterlét seg, kjem ikkje til å forsvinne.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.