JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Musikk

Byen og skogane

Jon Hopkins lèt seg inspirere av motsetjingane i det moderne tilværet.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Bilete frå musikkvideoen som følgjer låten «Emerald Rush».

Bilete frå musikkvideoen som følgjer låten «Emerald Rush».

Bilete frå musikkvideoen som følgjer låten «Emerald Rush».

Bilete frå musikkvideoen som følgjer låten «Emerald Rush».

3129
20180504
3129
20180504

Electronica

Jon Hopkins:

Singularity

Domino/Playground

Første gongen eg lytta til Jon Hopkins’ nye album Singularity, stod brått trettenåringen i døropninga med ei uroleg mine i andletet. Han lurte på om ei midtlivskrise hadde drege meg ut av den sedvanlege, sidrumpa americanaen og kasta meg lukt inn i technomusikken. Suggererande kaskadar av lyd frå tittelsporet slo gjennom og fylte rommet.

Men alle som kjenner til Hopkins, veit at han lagar instrumentalmusikk for høyretelefonfolket vel så mykje som for dansegolvet: for dei som vandrar rundt i tungt trafikkerte gater pakka inn i store øyreklokker, og som tilsynelatande ikkje lèt seg affisere av noko som helst – dei som har lært seg å navigere gjennom allslags virak med ei kontemplativ mine som tyder på at dei likevel er på sin eigen planet.

Kontrastrik

Singularity er kontrastrik, for etter ei opning som får alle byens gater til å kjennest som tronge dansegolv, går albumet over i noko meir svevande og meditativt, frå og med det femte sporet «Feel First Life», og gjennom siste halvdel, med eit mogleg høgdepunkt i tolv minutt lange «Luminous Beings». Halvvegs flyttar altså Singularity hovudvekt over i noko meir organisk, og pianoet får spele ei sentral rolle. Bruken av kor i «Feel First Life» får midtsporet til å likne på eit orkesterverk.

Fleire vil kjenne Hopkins frå tida i Imogen Heap, eller frå samarbeid med folk som Brian Eno og Coldplay. For underteikna er plata han laga saman med King Creosote, Diamond Mine (2011), ei av dei sterkaste utgivingane dei siste ti åra – eit musikalsk møte som på overflata kunne verke usannsynleg, men som når alt kom til alt, var perfekt. King Creosote var også med på Immunity (2013), som stadfesta Hopkins’ posisjon som soloartist, utan at han fekk det for travelt. Han skulle altså la det gå fem år før neste album under eige namn kom ut.

Heilskapleg

Når Hopkins gjestar Oslo i oktober, har han valt seg Rockefeller som rom, og det varslar eit og anna om kva for arena han ønskjer seg for den nye musikken sin. På sitt vis er Singularity eit kamprop for albumformatet. Hopkins sjølv insisterer på at dei ni spora utgjer eit heilskapleg verk, og at intensjonen er at lyttaren skal ta seg tid til å ta innover seg alt saman i løpet av «one sitting», som det heiter. Det manglar ikkje på ambisjonane. Pianisten, komponisten, artisten og produsenten har ønskt å fange ei paradoksal, motsetjingsfull moderne kjensle i albumet, nemleg det han omtalar som «dissonansen mellom den dystopiske urbaniteten og dei grøne skogane».

Du kan nyte Singularity utan dette konseptuelle vegkartet, som for somme vil vere i overkant, men etter å ha nylytta med Hopkins’ instruks i bakhovudet, må eg vedgå at eg er fascinert. Når albumet munnar ut i den enkle melodien «Recovery», er det tale om ei heilande tilbaketrekking inn i noko som er elementært og menneskeleg og likevel forankra i ei tilhøyrsle i noko større enn menneskeverda. Singularity er musikk for vår tid.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Electronica

Jon Hopkins:

Singularity

Domino/Playground

Første gongen eg lytta til Jon Hopkins’ nye album Singularity, stod brått trettenåringen i døropninga med ei uroleg mine i andletet. Han lurte på om ei midtlivskrise hadde drege meg ut av den sedvanlege, sidrumpa americanaen og kasta meg lukt inn i technomusikken. Suggererande kaskadar av lyd frå tittelsporet slo gjennom og fylte rommet.

Men alle som kjenner til Hopkins, veit at han lagar instrumentalmusikk for høyretelefonfolket vel så mykje som for dansegolvet: for dei som vandrar rundt i tungt trafikkerte gater pakka inn i store øyreklokker, og som tilsynelatande ikkje lèt seg affisere av noko som helst – dei som har lært seg å navigere gjennom allslags virak med ei kontemplativ mine som tyder på at dei likevel er på sin eigen planet.

Kontrastrik

Singularity er kontrastrik, for etter ei opning som får alle byens gater til å kjennest som tronge dansegolv, går albumet over i noko meir svevande og meditativt, frå og med det femte sporet «Feel First Life», og gjennom siste halvdel, med eit mogleg høgdepunkt i tolv minutt lange «Luminous Beings». Halvvegs flyttar altså Singularity hovudvekt over i noko meir organisk, og pianoet får spele ei sentral rolle. Bruken av kor i «Feel First Life» får midtsporet til å likne på eit orkesterverk.

Fleire vil kjenne Hopkins frå tida i Imogen Heap, eller frå samarbeid med folk som Brian Eno og Coldplay. For underteikna er plata han laga saman med King Creosote, Diamond Mine (2011), ei av dei sterkaste utgivingane dei siste ti åra – eit musikalsk møte som på overflata kunne verke usannsynleg, men som når alt kom til alt, var perfekt. King Creosote var også med på Immunity (2013), som stadfesta Hopkins’ posisjon som soloartist, utan at han fekk det for travelt. Han skulle altså la det gå fem år før neste album under eige namn kom ut.

Heilskapleg

Når Hopkins gjestar Oslo i oktober, har han valt seg Rockefeller som rom, og det varslar eit og anna om kva for arena han ønskjer seg for den nye musikken sin. På sitt vis er Singularity eit kamprop for albumformatet. Hopkins sjølv insisterer på at dei ni spora utgjer eit heilskapleg verk, og at intensjonen er at lyttaren skal ta seg tid til å ta innover seg alt saman i løpet av «one sitting», som det heiter. Det manglar ikkje på ambisjonane. Pianisten, komponisten, artisten og produsenten har ønskt å fange ei paradoksal, motsetjingsfull moderne kjensle i albumet, nemleg det han omtalar som «dissonansen mellom den dystopiske urbaniteten og dei grøne skogane».

Du kan nyte Singularity utan dette konseptuelle vegkartet, som for somme vil vere i overkant, men etter å ha nylytta med Hopkins’ instruks i bakhovudet, må eg vedgå at eg er fascinert. Når albumet munnar ut i den enkle melodien «Recovery», er det tale om ei heilande tilbaketrekking inn i noko som er elementært og menneskeleg og likevel forankra i ei tilhøyrsle i noko større enn menneskeverda. Singularity er musikk for vår tid.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss

BokMeldingar
Odd W. Surén

Orda mellom oss

Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.

Teikning: May LInn Clement

Ord om språkKunnskap
Kristin Fridtun

«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis