Konsert

J.S. Bach, W.A. Mozart:

Kammer- og orkestermusikk

Masato Suzuki, cembalo; mfl.
Kvinnherad kyrkje i Rosendal, fredag 9. august

Dei to Bach-konsertane på fredag fann stad i Kvinnherad kyrkje, ei vakker steinkyrkje frå 1200-talet med god, men noko vanskeleg akustikk for større ensemble. Kyrkjeskipet er nemleg skilt frå det store koret med ein murvegg.

Ei romansk bogeopning bind dei to romma saman, men sjølv om opninga er vid, talar me akustisk sett framleis om to rom, og når musikarane står for langt inne mot koret, slepp for lite av lyden ut til publikum. Når cembaloen i tillegg står med ope lok på tvers av bogeopninga og skuggar for strykarane bak, skiplar dette den lydlege balansen til ensemblet.

Bondsk betoning

I soloinnslaga kunne musikaren sitja der han ville, så då var ikkje det akustiske noko problem. Franske Victor Julien-Laferrière fylte kyrkja med avskyggingsrik klang i J.S. Bachs Cellosuite nr. 6 i D-dur, BWV 1012. Preludiet hadde friskt driv, med fine ekkoeffektar, som ikkje berre blei skapte med dynamikk, men også gjennom uvanleg pikant artikulasjon. Desse artikulatoriske finessane imponerte, saman med klokkerein intonasjon i toppregisteret og intelligent vibratobruk.

Andresatsen «Allemande» var også fin, men for sakte framført etter min smak, for eg miste stundom retningssansen i fraseringa. Godt tempo og bondske betoningar fekk me i dei to «Gavotte»-satsane. I finalesatsen «Gigue» var det heller ikkje noko å seia på farten, men større rytmisk stringens hadde fått denne livfulle springdansen til å «svinga» meir.

Konsertfragment

Etter pausen stod to bachske cembalokonsertar på programmet, med japanske Masato Suzuki som solist og leiar. Det vil seia: Den fyrste, Cembalokonsert i d-moll, BWV 1059, var like mykje Suzuki som Bach. Verket eksisterer nemleg berre som fragment; i fyrstesatsen «Allegro» skreiv Bach berre åtte taktar før han skrota prosjektet. Med utgangspunkt i fragmentet og ein kantatesats som liknar, har Suzuki rekonstruert konserten – med lite hell. Suzukis fullbyrding hadde for mange melodiske flosklar og unaturlege overgangar mellom delane.

Sjølve framføringa var også problematisk. Ein ting var slarken i samspelet og dei tekniske bommertane til solisten. Noko anna det akustiske, som har både med den alt nemnde romproblematikken å gjera – andrefiolinen og bratsjen bak cembaloloket var knapt høyrlege – og med at oboen blei for dominerande andsynes strykarane.

Avslutningsnummeret, den fullstendig overleverte Cembalo­konsert nr. 3 i D-dur, BWV 1054, var som komposisjon sjølvsagt betre. Men trass i at den engelske fyrstefiolinisten Peter Hanson – som sjølv spelte lytefritt – gjorde sitt beste for å halda strykarane i hop, var heller ikkje her samspelet særleg godt. Bass-seksjonen, i dette høvet celloen og kontrabassen, bør agera motor i slik musikk. Men i staden for å skapa framdrift hang han for ofte etter.

Sjur Haga Bringeland