Rock

Sophie Jamieson:

Choosing

Bella Union

Choosing, Sophie Jamiesons debutalbum, er ei av desse platene som slår meg ut, ja, det er nesten så det er vondt å lytte. Og likevel har eg ikkje hatt anna på øyretelefonane dei siste dagane.

Det dreier seg om musikk med ei uvanleg konfronterande kraft, og det frå første stund, i opningssporet «Addition», som fører meg inn i songuniverset med desse orda: «What did I do last night/ I lost my bike and broke a hole in my memory/ I think I left a part of me behind.» Det tek ikkje mange sekunda før lyttaren skjøner at Jamieson pinefullt presist skildrar eit rusproblem som er i ferd med å styre livet i feil retning.

Artisten har fortalt i intervju at det har vore rart å gi ut desse songane no. Fleire av dei teiknar eit bilete av eit sjølvdestruktivt alkoholforbruk og byggjer på erfaringar som ligg nokre år tilbake i tid. No er Jamieson ein annan plass i livet. At ho likevel heldt fast ved det som har vorte Choosing, er det mange lyttarar som vil setje pris på.

Realitetsflukt

Ein song som «Chrystal» skildrar rusen som både uimotståeleg og passiviserande, som ei flukt frå realitetane i eit øydeleggjande forhold, der fylla legg ein dempar på alt det skarpe. Rommet vert mindre, orda heng fast i munnen, det fell eit slør over alt – «and I prefer it this way», heiter det, hjarteskjerande paradoksalt, og heilt til å forstå. Til slutt vert jakta på drikke alt i ein slags labyrintisk sirkelgang: «searched all corners of this town to fill me up», som det heiter i ein song.

Mange tenkte nok at ei plate frå stortalentet Sophie Jamieson skulle komme lenge før, etter ei rekkje singlar og EP-plater for nokre år sidan, men tida gjekk, og periodevis var ho heilt borte frå låtskrivinga og livnærte seg på andre vis, mellom anna som bartender. Kanskje trong ho å komme ut av noko, og sjå det på avstand, for å kunne fortelje om det slik ho gjer her – eg veit ikkje. Det som er heilt klart, er at det ikkje kjem ut mykje populærmusikk som er som dette. Ein artist som Sharon Van Etten kjem i tankane, med sine hudlause skildringar, og kanskje eit par til, men det krev mykje å gjere om slike livserfaringar til songar av det kaliberet ein finn på Choosing.

Knapt

Jamieson samarbeidde tett med produsent Steph Marziano for å realisere dette materialet, og det har vore viktig ikkje å tilføre for mykje, sidan det kunne ha gått utover det intenst fokuserte uttrykket dei landa på. Alt er knapt på Choosing, der låttitlane i all hovudsak består av eitt einaste ord – «Downpour», «Sink», «Fill» og så bortetter. Ei sterk røyst får følgje av elektrisk gitar eller piano, og somme gonger – som i opningssporet – byggjer låtane seg opp med ei slags eksplosiv kraft. Heldigvis fell det nokre strimer lys inn her og der, som i songar som «Empties» – «You better not leave me stand in my empties» – og «Runner», døme på at vi også kan vente oss heilt andre plater frå denne artisten. Nokre motiv går att, som vatn i ulike former, som ugjer ein viktig biletkrins i fleire songar.

Kvifor skal eg lytte til songar som dette, spør du kanskje deg sjølv. Men ei av oppgåvene til kunstnaren er å skildre det vi ofte vel å vende blikket bort frå – og Sophie Jamieson er ein kunstnar.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.