Kanskje har eg høyrt den polske nasjonalsongen fleire gonger enn den norske. Då eg enno spela i internasjonale juniormeisterskapar, var det ei naturlov at minst eitt polsk lag under avslutningsbanketten kunne gå opp på pallen og hauste medaljar, til dei misunningsverdig lystige tonane i «Dąbrowskis masurka».

Polen har i årevis hatt eit rikt tilfang av unge spelarar. I mi tid snakka dei lite engelsk, og mange verka alvorstyngde der dei sat og filosoferte over neste bod i det endemiske, til dels ugjennomtrengelege meldesystemet sitt, polsk kløver. Men dette har venteleg endra seg med åra, og opp av den polske underskogen har det vakse mange briljante spelarar, med den fylgja at Polen i fleire tiår har vore i verdstoppen.

At vestlege motspelarar har vore mest opptekne av å latterleggjera alle c-ane og z-ane i namna deira, har ikkje forringa prestasjonane til korkje Jacek Pszczoła, Jerzy Skrzypczak eller Wojciech Strzemecki, snarare tvert imot. I London vart eg kjend med ein ung polsk bridgespelar eg aldri fekk vita kva heitte: Alle kalla han berre «Saucepan», altså «Kasserolle», då det ordet hadde ein viss bokstavlikskap med namnet hans, som ingen eingong orka å prøve å uttala.

For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires. Dei kom seg lett vidare frå grunnspelet og slo ut Irland, Kina og Sveits i høvesvis åttandedels-, kvart- og semifinalen.

I finalen mot Italia såg dei fortapte ut, men dei snudde kampen og vann. Det høver bra, for Józef Wybicki var i Italia i 1797 då han skreiv tekst til ein gamal masurka til ære for general Jan Henryk Dąbrowski, som leidde dei polske legionane i dei italienske felttoga under dei franske revolusjonskrigane. «Polen er enno ikkje tapt» er ein meir formell tittel på songen.

No greidde eg forresten å spore opp namnet på polakken i London. Szczepan Smoczynski, heitte han. Det var ikkje verre.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.