Lytt til artikkelen:

Her ein dag var eg ute i verda. Eg stod opp tidleg og baksa meg av garde, iført maskara og byklede, til ein arbeidsplass i sentrum av hovudstaden, der eg, saman med nokre få uunnverlege medarbeidarar, gjorde livsviktig arbeid frå 08.00 til 23.00 – vi var for få, arbeidskapasiteten var redusert i utanforliggande ledd vi ikkje rår over, enkelte hadde ikkje levert, som dei seier så kult, og sjefen stod over oss, på god avstand, med ein pisk forma som ein kaffikopp som han kunne dundre i skallen på oss kva tid som helst.

Etter at vi hadde prøvd å kvele kvarandre mentalt i nokre timar, gjekk eg ut for å kjøpe noko næringsrik mat – sjokolade, bollar og heilmjølk – og eit kryssordflakslodd. (Eg treng 500.000 kroner.) Eg såg ein del menneske og tok T-bana eit stopp, utan å betale, berre for å kjenne dei små hjula gå rundt i lukta av undergang, trasse sjefen og kjøpe ti par sokkar på eit kjøpesenter.

Då eg gjekk frå jobb, derimot, etter dagens dont, var byen tom og stille. Eg møtte to rotter som eg veksla nokre ord med, elles var det så lydfritt at eg måtte skråle litt for meg sjølv. I alle fall trudde eg at eg skråla for meg sjølv, til eg høyrde at skrålet kom frå ei gate eg måtte krysse – Karl Johan. At tullingar ber seg der, er vanlegvis typisk, men no blei eg litt redd. Skreik dei i smerte? Hadde det vore ei ulykke? Var det ein valdeleg demonstrasjon på gang? Var det B-gjengen? Ville dei rane meg og ta flaksloddet mitt?

Lo dei? Var dei sinnssjuke?

Tenk om det var zombiar?

Dei gjekk ikkje på to bein, såg eg då eg fekk auge på dei: fem–seks vesen, krypande i retning slottet. Og hjelpe meg, dei var raude – var det blod?

– Eg er så svolten, skreik ein.

– Eg er tørst, ropte ein annan. – Få litt av flaska di.

– Nei, du har fått nok, ropte ei. – Det er mitt. Mitt.

– Eg orkar ikkje meir, ropte ei anna. – Knea er mos.

– Drit, drit, drit, ropte ho som kraup fremst.

Men puh, dei var ikkje dekte av blod; dei hadde raude drakter, med skrift og merke, hol og flekkar. Dei var russ, krypande frå stortinget til slottet, rusa på framtidsvisjonar, og eg kunne trygt krysse gata mellom to av dei, som såg lidande opp på meg.

– Nei, eg gir meg, ass, skreik den fremste.

– Det gjer du f*# ikkje, skreik ei anna.

– Ikkje gi dykk, sa eg. – De klarer det.

Eg jubla og klappa litt.

– Takk, ass, ropte ei.

– Dama klappa, peip ein.

– Har du noko å drikke? hauka ein annan.

Å, hadde eg kunna gi dei noko, støtte dei, heie dei fram og gi dei trua på at alt er mogleg. Alt. Men eg måtte springe.

– Kor skal du? ropte ein gut.

– Ikkje gå! skreik ein annan.

– Eg må rekke ferja, ropte eg.

– Ho må rekke ferja, hylte ei jente, og så lo dei, høgt og lenge.

Men det var ein sunn latter, som følgde meg heilt inn på ferja, der eg seig ned, pesande, mellom åtte–ti andre som skulte på meg, fire-fem meter unna, før dei såg ned i skjermen sin igjen.

Kva skulle vi gjort utan russen? Bore våren aleine?