Eg er så glad for at eg ikkje er influensar. Det verkar som eit slitsamt yrke. Ikkje eit hårstrå må liggje feil. Antrekket må vere utan lyte, og siste mote.

Går dei ut døra, må dei heile tida fronte merkevara si, for dei er ei merkevare heile døgeret. Slikt er jo ikkje berekraftig i lengda. Det vert lite glede av millioninntekter viss ein må bruke alt på terapitimar og små kvite posar.

Ei anna gruppe eg så visst ikkje misunner, er matbloggarar. Dei er litt som influensarar, av di dei må halde same heseblesande tempo oppe. Kvar einaste dag må dei ha nye og friske idear, handle inn, preppe mat, steike, brase, kutte, kverne, fotografere, filme og promotere. Når eg ser alt arbeidet dei gjer, blir eg reint sveitt.

Det er ikkje for meg. Eg er i min alders haust og meir enn nøgd med å vere matbloggar på lågt nivå. Det passar meg perfekt. Eg trur det er for mykje krav om perfeksjon i denne verda. Perfeksjon er ulukka til dei vestlege menneska, det gode livet finn du ikkje der. Sisyfos måtte rulle steinen opp på fjellet kvar einaste dag. Det er det beste biletet som finst på kravet om perfeksjon, i alle fall slik eg tolkar det.

Den amerikanske jazzmusikaren Charles Mingus sa: Det er ikkje noka sak å gjere det enkle komplisert; å gjere det kompliserte enkelt, beundringsverdig enkelt, det er kreativitet. (Making the simple complicated is commonplace; making the complicated simple, awesomely simple, that’s creativity.)

Tenk på romarane, som tok etter etruskarane og kokte maten i keramiske leirgryter, derav namnet Römertopf. Dei var store livsnytarar, etter kvart vart dei vel også altfor dekadente, noko som førte til fallet. Dei skulle ha halde seg til leirgryta og den enkle gleda ho byr på.

Legg nokre ingrediensar i ei gryte, heng ho over bålet eller grav ho ned i jorda med glødande kol. Etter litt tid og eit glas vin er maten klar. Enklare blir det ikkje. Det var franskmennene som blei Europas gourmetar på kjøkenet, med kompliserte rettar som skulle imponere hoffet og dei rike som hadde pengar til å betale. Ikkje for det, eg set pris på store delar av fransk kjøken, men ikkje dei kompliserte operasjonane. Det er for proffane som har noko å bevise.

Frankrike byr på liveche-kylling, ein stor og fin rase som også vert ala opp i liten skala i vårt heimlege Østfold. Eg kom over eit flott eksemplar på dryge to kilo og tenkte den kunne passe i min aller største Römertopf. Gryta må liggje i kaldt vatn eit kvarters tid. Legg nokre tørka steinsopp i varmt vatn like lenge, del i små bitar og legg nokre soppar nedst i gryta, nokre oppå.

Fyll kyllingen med store bitar purre, ein delt heil kvitlauk, ein vanleg lauk og ein chili. Til syre har du i nokre båtar av sitronar og/eller appelsin, ta det du har. Del nokre fine poteter i to. Dei legg du rundt kyllingen. Smelt litt smør og tøm over fuglen saman med soppvatnet. Det gir herleg smak av skog. Og så må du krydre: Denne gongen brukte eg ras el hanout, eit krydder som er overalt i det arabiske kjøkenet, men som er lite brukt her heime.

Arabarane høyrer så visst ikkje på Charles Mingus når dei lagar krydderblandingar. Å nei, dei tek så absolutt litt av alt. Det er fint mogleg å lage blandinga sjølv, då vert ho endå friskare enn den du får kjøpt. Marokkansk couscous får du sjeldan servert der i landet utan at dei har brukt ras el hanout. Har du ikkje det, så bruk dei kryddera du likar.

Set så kyllingen inn i kald omn med loket på, og set varmen på 150 grader. Etter halvannen time skal fuglen vere klar, ta av loket det siste kvarteret for å få sprøare skinn. Stikk ein skarp kniv inn ved låret, så får du sjekka om fuglen er gjennomkokt.

Dette vert det eg vil kalle det enkle, men perfekte måltidet. Del gjerne opp fuglen på kjøkenet, legg bitane tilbake og server det i gryta midt på bordet.

Som de kan sjå, held ikkje bildet mitt av den ferdige retten heilt influensarnivå. Eg innrømmer det glatt. Det er ikkje eit perfekt bilde, men som sagt, er eg ikkje influensar. Men smaken, den er heilt eventyrleg. Det burde halde i lange banar.

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.

post@nordbo.no